Jesteś solistą we własnym życiu

Od rana mam coś w rodzaju lekkiej euforii. Będę wyplatała prostokątne kosze do nowej szafy! szafa dopiero w perspektywie, ale niedalekiej. Siostra zwierzyła mi się z planu zabudowy ścienną szafą ściany w swoim mieszkaniu,  lico tej szafy to będą przesuwane drzwi. Gdy zapytałam o wnętrze szafy, siostra powiedziała, że marzą jej się kosze i pytająco zawiesiła głos... A ja ambitnie zaoferowałam swoją twórczość rękodzielniczą, a z chwalipięctwem trochę popłynęłam, bo powiedziałam, że proste kąty w koszach mam opanowane do perfekcji...  Czyżby... Faktem jest, że niedawno jakiś dobry duch mnie natchnął, żebym zapytała koleżanki rękodzielniczki o tajniki wyplatania prostych kątów i dobre serduszka z rękodzielniczych blogów zdradziły wszystkie swoje sekrety. Teraz to już koniec z wykrętami,  zaczynam ćwiczenia pod wezwaniem proste kąty.

A na obrazku moje wcielenie się przechwala (prostokątami).

 

 

Ostatnio mam wyjątkowe szczęście do książek,  nie trafia mi się słaba albo nawet średnia.  Tylko wręcz przeciwnie, a przeczytana nie ucieka natychmiast z pamięci.
Mark Salzman "Solista" i podtytuł: Zawsze jesteś solistą we własnym życiu.


Kawałek tej prozy:

"Film opowiadał również o człowieku, którego guru zmarł.
Człowiek ten ślubował, że tak długo będzie stał i modlił się na jego grobie aż mistrz da mu znak, że może już przestać.
Mieszkańcy pobliskiej wioski pomogli mu zbudować rodzaj pochylni umożliwiającej spanie na stojąco.
Gdy kręcono film mijały trzy lata odkąd ten człowiek stał bez ruchu.
Zastanowiłem się wówczas nad dwiema sprawami: chyba po kilku dniach z samej nudy i fizycznego wyczerpania wyobraziłbym sobie, że oto guru daje mi znak.
Wiem, że odczytałbym każdy świergot ptaka, każde szczeknięcie psa lub też wycie policyjnej syreny jako sygnał, by pójść do domu i wygodnie się położyć...
...Próbowałem sobie wyobrazić kogoś owiniętego jedynie w prześcieradło, kto stanąłby na barierce autostrady Santa Monica, wbił spojrzenie w unoszący się smog i przyjmował jedzenie od okolicznych wiernych.
Już po kilku godzinach odwieziono by go w wiadomym kierunku."

Główny bohater jest wybitnym wiolonczelistą, a właściwie był nim, bo nagle przestał, stracił całą moc geniuszu. Musi przewartościować wszystko w swoim życiu, poukładać na nowo....O, ta książka potrafi zmusić do myślenia, i przy tym nie umęczyć człowieka.  A mówię to ja, co się umęczyć nie lubię (chociaż wiadomo, czasem nie ma innej rady, jak tylko orka na ugorze, zaraz coś wetnę na wzmocnienie i zaczynam swoją orkę).