Niedziela

"Nakręcił numer.
- Czy pan wie, że dzisiaj jest niedziela?
- To znaczy, ze przysięga Hipokratesa obowiązuje od poniedziałku do piątku? - odparł Kincaid."

Wiadomo, że cały boży tydzień trudno jest stosować wyłącznie etykę lekarską, więc niektórzy skrupulatnie ją sobie odpuścili. Ale to na marginesie.

Po raz kolejny wraca u mnie ten sam temat powieści. Kryminał medyczny.  Przeczytawszy kilka książek o tej tematyce, wydaje mi się, że mniej więcej zawsze jest podobnie. Co nie znaczy, że źle! nie do końca jest to literatura mocno pobudzająca intelektualnie, więc jeśli ktoś potrzebuje tego rodzaju podniet, niech nie sięga po tę pozycję. Mnie się podoba i jeżeli ktoś lubi dreszczowce, których akcja jest osadzona w środowisku medycznym, to jak najbardziej też będzie usatysfakcjonowany.
I jeżeli ktoś spotkał już się wcześniej z tym autorem, to wie, czego się może spodziewać, i nie zazna rozczarowania. Tutaj śledztwo dotyczy śmiertelności w pewnym doskonałym i nowoczesnym szpitalu, a prowadzi je pewien dziennikarz.  Niedawno przeczytałam dwa medyczne thrillery i po nich nabrałam ochoty na więcej. Tym razem również dopisało mi szczęście, bo książka jest ładnie napisana, trzymająca w napięciu, z pozytywnym głównym bohaterem i dość zaskakującym zakończeniem.

Teraz taki fragment, który mnie zachęcił do pewnych odwiedzin...

"- Jeżeli będzie pan miał kiedykolwiek okazję, to radzę obejrzeć dzieła Moneta w Musec D'Orsay w Paryżu? Widział je pan?
Kincaid nie widział.
- To zaadaptowany do celów muzealnych stary dworzec kolejowy. Przebudowując go zachowano szklany dach. Czasami nawet żabojady mają dobre pomysły. Dzieła oglądane są w naturalnym oświetleniu tak, jak widzą je artyści w pracowniach malarskich."

... odwiedzin w galerii malarzy impresjonistów.
W wyniku tej gościny stwierdzam bez wahania, że to jest moje najukochańsze malarstwo. Godzinę mogę się przyglądać się jednemu obrazowi. Godzinę, czyli nawet trzy minuty.

Wkleję tu do wglądu dwa dzieła Moneta.
Tak na jednym, jak i na drugim oprócz zastygłej w letnim skwarze przyrody, coś się dzieje.
A nawet się rękodzieli....
Wiadomo nie od dzisiaj, że na moim mało rękodzielniczym  blogu korzystam jedynie z tego, co prawdziwi artyści stworzyli, czego przykładem jest poprzedni mój post.
Tym razem pożeruję sobie na Monecie.

Na pierwszym obrazie widzimy szyjącą matkę, a obok dziecko ogląda obrazki w książeczce, bo dookoła nudno, tylko te kwiaty i kwiaty...

źródło  Camille Monet et l'enfant  dans le jardin - Claude Monet


Na następnym widzimy małą ogrodniczkę wśród kwiatów słonecznika. A  poza obiektywem z prawej strony letnie słońce co stoi na niebie jak dojrzały słonecznik.

źródło The Artist's Garden at Vetheuil - Claude Monet

Patrząc na te obrazy mimowolnie nabieram w płuca wielki haust powietrza nasyconego słońcem i wonnością letnich kwiatów.  (Na szczęście kuwety wyczyszczone, to nie mam w nosie skrajnych doznań).

I jeszcze jeden cytat z  książki "Szpital śmierci"; nie będzie to proza, jak dotychczas, lecz krótki wiersz. (Może dlatego, że czuję ostatnio spadek formy (psychicznej), więc te dwie proste zwrotki zamgliły mi wzrok. Może to dlatego,  może nie dlatego).

"Kochany stary człowieku,
Tak wiele słów nie zostało wypowiedzianych.
Nie słyszę twego oddechu,
Nie jestem przygotowany...

Jakie myśli zabierasz ze sobą?
Tak się boję twojego odejścia.
Nie wiem, jak żyć z tą wielką żałobą,
Los nie posiada serca."
Mam nadzieję, że nikogo nie zasmuciłam, bo mocno życzę wszystkim tylko radości.
A ze słowem "radosna" rymuje się "wiosna", więc niech ona będzie na odsmucenie.
Jest już dzisiaj trochę odsmucenia za oknem. (W tym momencie należy wyjrzeć przez okno).

Kącik żartu:
"Szkocka drużyna wygrała mecz.
W szatni trener mówi:
- Zasłużyliście na coś orzeźwiającego. John, otwórz okno!"


Żart nie jest cytatem z książki,  wyciągnęłam go z sieci, jak złotą rybkę.