poniedziałek, 27 listopada 2017

Terapia

Są osoby, które nie lubią listopada (ja się do nich zaliczam), nie lubią grudnia (to tak jak ja), nie lubią stycznia oraz lutego, choć można powiedzieć, że od stycznia zaczyna im pociechę sprawiać obserwacja ustępującej powoli ciemności (mnie sprawia).
Mimo to radzą sobie, bo nie można bezkarnie mieć kilkumiesięcznej chandry, bo zawsze należy zachować dystans. Każdy ma jakiś swój sposób, jakąś formę terapii, bardziej lub mniej zaczarowaną abrakadabrę. Zastanawiam się nad wzbogaceniem swojej, bo według aktualnego stanu uważanie, żeby nie wstać rano lewą nogą nie wystarcza.
Teraz nastąpi prywatny wtręt.
Listopad pokazuje, co potrafi, a potrafi wszystko, choćby odebrać życie. Mojej koleżance. W piątek pojechała na badanie do szpitala, w trakcie badania źle się poczuła, więc zatrzymali ją na oddziale, w nocy straciła przytomność, i już jej nie odzyskała, śmierć przyszła we wtorek.
Czy rzeczywiście życie ma swój głęboki sens? jaki ma cel? czy wszystko jest po coś?  mam ochotę zapytać, czy jest na sali tłumacz, bo ten temat całkowicie przekracza moje  możliwości percepcyjne. Jedynie czego jestem pewna, to głównych filarów istnienia: cierpienia i obowiązków.
Mówiono: harcerka, a była nie harcerką lecz wołem roboczym, dawała się wykorzystywać, chętnie nazwałabym ją głupią naiwniaczką, ale nie nazwę,  to było wspaniałe.
Nie wierzę, że nie żyje.  Doprowadza mnie do szału myśl, że jej nie ma, a tu wszystko jak gdyby nigdy nic.
A jednak gdy wczoraj widziałam, że biegła i tylko grzywka jej podskakiwała, to nie pojechałam za nią i jej nie zawołałam! od kiedy to jestem taka racjonalna i nie wierzę w równoległy świat? po prostu okrutnie uznałam, że nic z tego nie będzie (jak powiedział matematyk mnożąc przez zero).
Na razie z tej śmierci wyciągnęłam roztropny wniosek: na badania do szpitala nie dam się zaciągnąć nawet w sto koni. Tzn. gdyby konie namawiały, to ja na to: o nie, nie skorzystam póki mi życie miłe.
  
Wracam do tematu jak zachować psychiczne rezerwy na następne groźne miesiące i wciąż dzielnie trwać na posterunku obowiązku i cierpienia.
Cierpienie dopada człowieka o każdej porze dnia i nocy, niekoniecznie listopadowej, wiadomo, że rękodzielnicy to wrażliwy materiał i mają obowiązek od czasu do czasu pocierpieć, lecz tylko troszeczkę, tyle, żeby pomogła i ukoiła je sztuczka z papugą, o której to sztuczce zaraz napiszę.
W ogóle to chyba już o tym kiedyś pisałam, ale pewności nie mam.
Ignacy Jan Paderewski miał papugę, którą nauczono kilka słów i pokazano co ma robić. Była widocznie dość bystra i taka właśnie papuga jest nam tu potrzebna.
Gdy Paderewski grał, papuga siadała blisko niego i zaraz po zakończeniu utworu darła dziób: "Brawo mistrzu! Bosko! Bis!" Albo pochylała głowę i szeptała: "O Boże, Jakie to piękne!"
Cudownie prosta terapia. Jeżeli wielkiemu kompozytorowi coś takiego było potrzebne, to co dopiero rękodzielnikowi, nawet bardzo zdolnemu.

Jest jeszcze jeden sposób bez gadającej papugi, za to z psem, bystrość psa nie ma znaczenia, pies potrafi pocieszać bez słów, pies to moim zdaniem podstawa. Terapia polega na tym, że patrzymy w oczy swoich psów i pławimy się w nieskomplikowanie czystym szczęściu. Podobnej terapii polegającej na bezwarunkowej akceptacji, oddaniu i miłości, jakim pies obdarza człowieka nie doświadczy się przy udziale kochanka,  rodzica i w ogóle nikogo (będąc kochanką, dzieckiem swojego rodzica i w ogóle nikim odpowiedzialnie zaświadczam).

Przy okazji przedstawiam uszytą przeze mnie torbę.



Uszytą według zamówienia (wzór love podpatrzony w Pintereście) 


Torba jest czarna, ma suwak i podszewkę.


I usztywnione rączki.

Niezależnie od innych terapii to praca, choćby była szyciem, jest również jakąś terapią.

16 komentarzy:

  1. Cóż ... ja tylko listopada nie lubię ...
    To przerażające co piszesz o koleżance , ale takie jest życie , nie wiadomo , kiedy będzie jego kres:(
    My zmagamy się od niedawna z chorobą nowotworową męża .... na nic nie chorował do tej pory !
    Taka torba świetna na zakupy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Życzę Ci jak najpomyślniejszych wieści, i żeby choroba męża się cofnęła! Tak trudno się pogodzić z chorobą naszych bliskich. Ksiądz mówił o ulotności pobytu na ziemi, nikomu nie będzie darowane, ...ale przecież ciągle nie możemy żyć z lękiem, że wszystkich stracimy, bo to prowadzi do szaleństwa. Ale jak to zrobić, żeby się nie bać...
      Na pewno grudzień naprawi Wam listopadowe przykrości:))

      Usuń
  2. Przede wszystkim bardzo Ci współczuję i nawet nie będę próbować pocieszać bo wiem, że się nie da...
    "Ze śmierci trzeba żartować, bo gdyby śmierć była śmiertelnie poważna to by nas zabiła" lubię ten cytat, tym bardziej, że obracam się w środowisku ludzi, w którym śmierć gości zdecydowanie częściej i dotyka wszystkich niezależnie od wieku, przekonań, zasobów materialnych itp... ale przecież wszyscy żyjemy z wyrokiem w zawieszeniu, ja to zwieszenie widzę codziennie rano w lustrze i mam takie dziwne wrażenie, że paradoksalnie dziś czuję zdecydowanie mniejszy strach niż kiedyś. Odkąd pamiętam panicznie bałam się szpitali, sam zapach powodował u mnie ścisk w żołądku, zwykła wizyta u kogoś chorego, leżącego w szpitalu, była katorgą. Dzień przed moją osobistą wyprawą do szpitala nie mając pewności, co mnie czeka i czy w ogóle z niego wrócę, siedziałam bezmyślnie przed telewizorem i kątem oka docierały do mnie strzępki jakiegoś filmu. To była historia (raczej zmyślona) przyjaźni papieża JP II i pewnego faceta. Dokładnie nie pamiętam fabuły, bo raczej trudno było mi sie skupić na treści, ale jedno zdanie, które padło w końcówce tego filmu zostało ze mną do dziś "Tam gdzie zaczyna się strach, kończy się wiara" więc z całych sił próbuje się nie bać albo bagatelizować ten strach najczęściej humorem (nierzadko czarnym:-)) czym wkurzam znajomych i rodzinę. Każdy sposób jest dobry, ten rękodzielniczy też super działa, a do tego ma piękne skutki uboczne, co widać na zdjęciach:-)
    A w kwestii czarnego humoru, to w przyszłym tygodniu jadę do szpitala na badania, chyba powinnam jakiś testament napisać:-)
    Pozdrawiam serdecznie, daj sobie prawo do smutku, ale strach odstaw na boczny tor, szkoda tak cennego czasu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Do własnego szpitala może masz kredyt zaufania, ale w końcu szpital to szpital, tak czy inaczej dobre życzenia w zaciśniętych kciukach nie zaszkodzą!:))
      Nie znam tego filmu, a puenta rzeczywiście super. Chciałabym to zaakceptować. Że najważniejsza jest wiara w miłosierdzie Boga, i że dostajemy to, co dla nas najlepsze.
      Cokolwiek by to miało być. Absurdalnego, dziwnego, strasznego...
      Bo fałdami mózgu wszystkiego nie odgadniemy (i wcale się o to nie starać).
      Nie rozumieć, a wierzyć (tu się trzeba baardzo starać).
      Uf, jakie to proste, szkoda, że takie nie jest.
      Czasem rzucam sobie hasło: elektryczność. Elektryczność zawsze istniała, a nie dopiero od momentu, gdy ją odkryto, niby tak na prosty rozum...
      Gdy napisałaś wtedy 2 XI o księdzu Kaczkowskim, to postanowiłam przeczytać jakąś jego książkę. I przypadkiem kilka dni temu natknęłam się w sklepie na "Życie na pełnej petardzie". Nie mogłam zajrzeć do środka, choć miałam ochotę, ale była ofoliowana. Tylko przeczytałam to, co z tyłu na okładce. I postanowiłam kupić. (Przez internet, bo taniej). Coś czuję, że ta książka zapewni mi trochę równowagi w życiu. Bo coraz więcej przestrzeni zagarnia choroba w domu i to wydaje się normalne, że żyje się pod presją i w lęku. Rany! gdybyż to była prawda, że wszystko jest pod boską kontrolą i że żaden ptaszek nie spadnie z drzewa bez Jego woli, potwornie nie chcę żeby rządził nami przypadek!

      Usuń
  3. Listopad faktycznie jest chyba najbardziej przygnębiającym miesiącem w roku.Dzieją się rzeczy przykre. Mojej koleżance zmarł mąż, a ona jest po ciężkiej operacji. Przyjaciółki mąż miał udar. Pomału wraca do zdrowia, ale rehabilitacja potrwa. Tak wszystko w tym paskudnym listopadzie...Torba super. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za miłe słowa! Sama widzisz, tej porze roku wszystko wydaje się trudniejsze, chociaż niewykluczone, że jest identyczne:)) Ale w lato są proste radości, skierujesz twarz do słońca, ono czule gładzi, zamykasz oczy i zdarza się, że radość życia na chwilę wraca, choć nigdy nie jest łatwo. A teraz każdy błysk to nie na czułe gładzenie, tylko opancerzony granatnik centralnie w serce wymierzony. Eh, takie to życie podłe.

      Usuń
  4. Nie obwiniałabym wszystkim listopada, bo przecież dzieją się w nim również miłe rzeczy. Prawdą jest, ze jest to czas królowania wielkiej melancholii i nostalgii, które swoje panowanie rozpoczynają już pierwszego dnia, we Wszystkich Świętych, potem Zaduszki, potem coraz krótsze dni, deszcz wiatr i... depresja.Ale nie wolno się poddawać, trzeba spojrzeć inaczej, uwierzyć w równoległy świat, zaufać Bogu i żyć dalej, najpiękniej jak potrafimy.Ból po stracie minie, a przynajmniej złagodnieje, w sercu pozostanie radość z tego, że była, że pozostały wspomnienia.Torba śliczna.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za te słowa! To prawda, wspomnienia... już teraz się cieszę, że kiedyś wywołają uśmiech.
      Listopad nie winien?! winien, bo jest chłopcem do bicia. Nie dość, że łajza jest winien to przeprosin nie usłyszysz od dziada.... I że listopad taki sam jak inne miesiące najprawdziwsza prawda. Ale to jest taki czarny kot, co przynosi nieszczęścia. Na kota złego słowa nie powiem, za to na listopadzie się wyżyję; jakbym na kota nagadywała, to bym była najgorszą podlizną, bo mój czarny kot Berenio miał serce na łapce, choć niestety przede wszystkim miał tam ostre pazurki. Oj, dla mnie jutro, czyli 30XI nie będzie koniec, do marca trochę drogi w niemiłych okolicznościach do przejścia zostało. Być może będą, raczej będą, w tym czasie dobre chwile, i tym lepsze, że w takim terminie powalonym:))

      Usuń
  5. Nie mówię o tym publicznie, bo... Zawstydza mnie ten fakt, ale z depresją jestem za pan brat. Od lat. Nie znam innej pociechy, niż to, żeby dzień wypełnić zajęciami. Żeby zająć godziny, układam zajęcia w dniu jak puzzle w ramce, żeby idealnie wypełnić każdą wolną przestrzeń. I nie myśleć o czasie. I nie męczyć się tym, że jestem. Tworzyć. Działać. Odhaczać punkty. Z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień... Nie myśleć o tym, że listopad (i inne nieprzyjemności). Zapracować negatywne uczucia.
    Współczuję Ci straty, ale moją pierwszą myślą na wieść o śmierci, zwłaszcza takiej nagłej, jest... (no teraz dopiero wstyd się przyznać!) - zazdrość. Oni mają już wszystko z głowy! I to tak nagle, nie przez długą, wyniszczającą chorobę. To szczęście tak umrzeć.
    Nie mam wiary w żadne wyższe siły opiekuńcze. Nie żałuję. Wprost przeciwnie - to wyzwalająca świadomość. Może znalazłam się na tym świecie przez przypadek, ale za to moje życie należy tylko i wyłącznie do mnie. Oraz do mojej Rodziny. To akurat nieco obciążające... Ale jednocześnie mobilizujące. I choć czuję, że istnieję pośród wielkiego bezsensu, to zwykłe, codzienne rzeczy bywają nadzwyczaj radosne - Dom i wszystko, co w nim się dzieje, uśmiech mojej Córki, Wnuk w śpioszkach z Małym Księciem, Mąż w kuchni, aromatyczna herbata, karmelowa czekolada ze słonymi orzeszkami, mruczące koty, tuląca się Gina rozkosznie merdająca swoim krótkim ogonkiem.... Tymi momentami też wykładam sobie dni. I jakoś leci.
    Jestem nieustającą fanką Twoich toreb i wiesz co, głupia jestem, że o tym nie pomyślałam wcześniej - moja Przyjaciółka, miłośniczka kotów, miała urodziny, jeszcze nie dałam jej prezentu, może udałoby Ci się zrobić kocią torbę na cito? A jeśli nie, to i tak zamawiam! Zrobię jej paczuszkę gwiazdkową:-)
    Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Listopad", czyli nieprzyjemności, i kopanie leżącego. ja Cię rozumiem! a do tego cicho sza, żeby innym nie psuć humoru jakąś grymasem lub słowem. Czy wiesz, że w kilku zdaniach opisałaś dokładnie jak wygląda szczęście? i to takie najprawdziwsze, codzienne, nie od święta, bo praca, którą kochasz i uwielbiani najbliżsi, bo zwierzęta (odwrotnie oczywiście: najpierw rodzina, a potem praca). Cudownie, że umiesz tak napisać, co zostaje nazwane, to istnieje. Mogą w duszy szaleć najgorsze depresje, ale trzeba mieć zawsze jednakowo dobry nastrój - na zewnątrz, bo dookoła inni mają swoje własne zmartwienia, i dlaczego im dokuczać swoim smutkiem. Umrzeć w marszu! absolutnie się pod tym podpisuję! są narodziny to i jest śmierć, ale śmierć a śmierć! różnica stanowi o wszystkim. Właśnie ta choroba, o której piszesz długotrwała wyniszczająca, nie śmiertelna, ale okrutna, bolesna i pełna upokorzeń dla chorego i opiekuna. Nawet gdy ma się w sobie przyczajoną chęć na uwolnienie od życia, to nie można zawieść kogoś, dla kogo się jest jedyną opoką. I to się też łączy z wiarą, bo gdy cierpienie jest nie do ogarnięcia, to można go ofiarować tylko Bogu, nikt inny tego nie uniesie. (Myślałam, że nie umiem zastosować patosu, a tu proszę, patos w stanie czystym:))
      Torbę? no pewnie! tylko określ ją. Standardowa, czy konkretna wielkość, rączki, ich długość, suwaczek, czy bez? i kot! jaki? na zewnątrz czy środku. Który? bo Czesiulek bardzo chętnie byłby prezentem urodzinowym, i chętnie przez przypadek się zapakuje :))

      Usuń
    2. Coś jak ta: http://erizjon.blogspot.com/2017/09/sisi.html?m=0
      Czyli taka zwykła, bez zamka, średniej wielkości, z kocią aplikacją na zewnątrz. Zdobniczo zdaję się na Ciebie, zrób jak Ci Twoja artystyczna dusza dyktuje:-). Będzie pięknie:-).
      Dzięki, że się zgodziłaś!❤

      Usuń
    3. Po raz kolejny przeczytałam Twoją odpowiedź... Wiesz co... Bardzo mi z Tobą blisko:-)

      Usuń
  6. Słońca brakuje i myślę sobie - byle do końca lutego, kiedy ziemia powolutku zaczyna się budzić. U Ciebie dodatkowo odejście koleżanki. Współczuję :-(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, koniec lutego to przyjemny czas, bo dzień odczuwalnie dłuższy i naprawdę ziemia już budzi się i łapie pierwszy oddech. Rany, jak to dobrze, że już styczeń, w listopadzie marzyłam choćby o styczniu, żeby już było po świętach i żeby już z górki. No i jest:))

      Usuń
  7. Ogólnie uważam że hobby jest najlepszą terapią na smutki i pozwala przemyśleć to i owo:) Ładne torby szyjesz:) Podobają mi się te aplikacje:) one są naszywane czy naklejane? pozdrawiam i zapraszam do siebie:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Ci, jesteś bardzo miła:))
      Te wszystkie torby mają naszywane aplikacje. Tak, zdarzało się, że kiedyś naklejałam, ale nie miałam do końca zaufania do trwałości sklejenia, więc jednak naszywam.
      Pozdrawiam:))

      Usuń

Dziękuję za odwiedziny.