Kaczka

Trzynastego października były otwarte okiennice nieba, a niebo było w całkowitym negliżu, tylko miało dla ozdoby obłoczki umieszczone w strategicznych miejscach, więc nawiązując kontakt ze wszechświatem pstryknęłam mu fotę (taki sprytny paparazzo!). Czasem rzut oka w górę wystarczy, lecz o tej porze roku jest to coraz rzadsze, żeby naładować baterie na cały dzień (ostatnio ładuję baterie cukrem.  Jest to sposób bardzo skuteczny, ale go nie polecam), i wtedy tak było, miałam dobry humor, poza tym planowałam post napisać, i nawet go rozpoczęłam. Żeby zaraz zrezygnować. Przekonałam się osobiście, że wystarczy trochę człowieka (w tej roli: ja) i technika się gubi (w roli techniki: tablet). Czyli, że to nie był żaden przypadek z laptopem, bo potem tablet i jeszcze parę innych porażek, o których nie będę wspominać. A to był tylko logistyczny projekt złośliwej siły wyższej (w roli siły wyższej: technika). Do którego nie przyłożyłam ręki, tyle jedynie, żeby wypełnić projekt.

Nawet teraz, gdy patrzę na to zdjęcie, to mimowolnie tak samo jak wtedy, trzynastego października, biorę głęboki wdech, z tym, że wtedy zdawało mi się, że chwytam w płuca krystaliczne powietrze,  teraz tak mi się nie zdaje.
(Dzisiaj, 24. też jest pięknie. Gdy rano smarowałam ten post, to jeszcze nie było tak ładnie, jak póżniej.  A ja nie mogłam już nerwowo wytrzymać, że tyle czasu u mnie cisza... jeszcze nie mam lapka, jak będę go miała to poodpisuję!)

Książka, o której miał być post to "Dolina Issy" Czesława Miłosza, bo akurat byłam otumaniona jej czarami. Nawet miałam już stosowny urywek (w celu zapoznania czytelnika z piórem:))

A stosowny, bo tamtego pięknego dnia wykazałam się jeszcze raz jako sprytna paparazzo: będąc rekreacyjnie w pobliskim parku cyknęłam fotkę matce kaczce, gdy sunęła lekkim truchtem w kierunku rozsypanych chrupek, bo nie musi się już troszczyć o dorosłe dzieci i co znajdzie, ma dla siebie...

"Obowiązki i przyjemności nie są równo rozdzielone. Ubrany w swoje wspaniałe pióra, kaczor woli samotność niż nudę wylęgania jajek i opiekowania się młodymi. Kaczka przez najlepsze miesiące roku - maj, czerwiec, lipiec, albo rozpłaszcza się w gnieździe, albo później wlecze za sobą wszędzie łańcuch kwaczących istot, a szybkość jej ruchów jest hamowana przez ostatnie ogniwo łańcucha, z wysiłkiem przebierające łapkami."


"Dolinę Issy"  jako pierwszą lepszą książkę chwyciłam z półki, gdy byłam u mojej mamy i miałam ochotę zaczepić oczy o jakikolwiek rząd liter. Nie czytałam tej powieści w latach nastoletnich. Nadmieniam, że mama absolutnie nie zabraniała czytać  domowych książek, wiec prawdopodobnie wolałam skupić starania na tym, czego zabraniała...

Główny bohater Tomasz to alter ego Noblisty. I jego dzieciństwo, początki dorastania, życie z dziadkami i ciotkami,  ale bez rodziców, na litewsko-polskiej wsi w początkach ubiegłego wieku. Akcja, tak, akcja, nie lelum polelum, toczy się do chwili, gdy po trzynastoletniego Tomasza przyjeżdża matka i zabiera od dziadków. Cóż, narrator jest poetą, choć w powieści nie umieścił żadnego słowa wiązanego, to jednak nie może dziwić jego wrażliwość na przyrodę (taka moja prawda objawiona, że artyści mocno odczuwają więź z naturą)  i tak pięknie pokazanej, że jestem przekonana o jej wyjątkowości. Jedyne, o czym czytałam ze zmarszczonymi brwiami, to opisy kilku polowań, a polowania Tomasz uwielbiał i możliwie najczęściej uczestniczył, kiedy udało mu się na nie wkręcić. Wszystkie te polowania odcierpiałam, mimo urody ich opisów, ale śmieć młodziutkiej wiewiórki odcierpiał również główny bohater. Sam siebie pyta, jak to jest, żeby ogromnie kochać i zabić. Tym razem nie wystarczyło mu tłumaczenie sobie, ze przecież zwierzęta i tak szybko muszą umrzeć.

Ważne książki maja w sobie coś takiego, ze mimo dzielących czytelnika od tamtych zdarzeń czterech wymiarów, to identyczne są miłość, cierpienie i śmierć, takie same jest każde młodzieńcze zachłyśnięcie się życiem; i myślę, ze wspominając swoje dzieciństwo, myślimy o nim tak jak Noblista:
"Przyszłość była ... magazynem rzeczy przygotowanych, czekających, żeby się spełnić."
Ja tak kiedyś czułam.  (oczywiście jak zwykle dawno i nieprawda)
A przecież jest jeszcze film do obejrzenia, "Dolina Issy" Konwickiego.  Zawsze jestem zawiedziona adaptacjami, wiec się nie będę spieszyć.