Jaki dzisiaj mamy dzień?

Dzisiaj mamy dzień śliwki : 23 września; tak, jest takie święto! Dla Was mam śliwkowe serce na całkowite rozchmurzenie pierwszego jesiennego dnia, bo niestety otwarły się już przed nami wrota jesieni. Cóż, zaklęcia nie pomogły, tak oto lato przechodzi do historii.

Te fioletowe serduszka przygotowałam na odstraszenie jesiennego nastoju przygnębienia, jeżeli taki się pojawi. Zrobiłam je z pomalowanych rurek, w lato, gdy jeszcze nie było mowy o jakimkolwiek jesiennym splinie, tzn, parę dni temu. Teraz będą jak znalazł:) Jak sobie na nie popatrzę, to odejdzie ode mnie melancholia, bo takie zgrabniutkie  i bez żadnego potknięcia manualnego.

(potknięcia manualne gdzie indziej realizuję, palce mi latają po klawiaturze jak najlepszemu wirtuozowi, tylko odwrotnie...).

Największa rozrabiara w domu, Mała Mi  kręciła się i skakała w pobliżu, i chyba obserwowała aż będzie puste jej ulubione krzesło. Ulubione jest zawsze wtedy, gdy ktoś siedział i wygrzał. Ja na nim sobie próbowałam posiedzieć i próbowałam chwilę poczytać książkę. W tym domu wszystko trwa chwilę (w sensie siedzenia i czytania, bo co innego to na pewno nie, a wręcz ciągnie się godzinami jak dziad po schodach), bo wszyscy wiecznie coś chcą od człowieka (to o mnie, ...ale to przecież sama prawda...). Gdy tylko podniosłam swoje ciężkie zwłoki,  w tym samym momencie ona wskoczyła na moje miejsce i natychmiast zapadła w bardzo głęboki sen.

Wszystkie zwierzęta są kochane, gdy śpią, ale ona wyjątkowo. Bo po tym słodkim pyszczku nikt by się nie domyślił największego rozbójnika w całym domu. (A akurat jest wśród kogo wybierać,  same dorodne ananasy!).

Wczorajszy dzień wykrzyknął w gniewie i ulewie, że lato było i się zmyło, a rządy od jutra zaczynają słoty i chlapawice. Mam nadzieję, że te pokrzykiwania będą jak duża chmura, z której mały deszcz. Dzisiaj zimno i tylko tyle jesień ma do powiedzenia, bo poza tym miły dzień. Ale transport kaszy dla psów już czeka i trzeba zacząć  sezon gotowania psom tłustej strawy, żeby miały z czego obrastać sadełkiem na zimę. Korpusy kurze kupiłam po drodze z pracy, więc biorę się za kucharzenie:)

Jeszcze jeden raz  cytat z Magdy Dygat.

"Spędzamy swoje krótkie życie, traktując poważnie nieistotne problemy, przeżywamy  swoje małe przyziemne sprawy bardzo serio, kiedy w tym samym czasie "wszechświat się rozprzestrzenia, a czarne dziury pochłaniają nieskończone ilości materii". Pojęcia nie mam, co to dla nas oznacza, i nie będę się na razie tym zamartwiać.

Wbrew rozsądkowi wierzę w rzeczy nielogiczne, podziwiam tych, którzy nie dają się oszukać.

Tak jak angielska starsza dama, która przerwała kiedyś wykład znanego astronoma, zwracając mu uwagę, że to, co przedstawił, jest kompletną bzdurą, bo świat w rzeczywistości jest płaskim talerzem, spoczywającym na plecach gigantycznego żółwia. Kiedy astronom z pobłażliwym uśmiechem wyższości zapytał: "Na czym w takim razie stoi żółw, droga pani?" - odpowiedziała, że jest bardzo przebiegłym młodym człowiekiem, ale już niejednokrotnie zadawano jej to pytanie: "Żółwie, żółwie, do samego dołu, młody człowieku."

 

(O tych żółwiach do samego dołu gdzieś już słyszałam, ale zupełnie nie pamiętam gdzie).