Zdrowia, szczęścia, pomyślności

(((Najpierw życzenia, a potem opowiem, jakie mieliśmy straszne przeżycia poprzedniej nocy....)))
Szczere, choć spóźnione. Podobno życzenia można składać bez gafy tydzień przed i tydzień po święcie, czyli się załapuję i to z dużym marginesem:)
Z okazji Dnia Blogów - 31 sierpnia -  życzenia dla Was, Waszych blogów oraz dla naszych Czytelników, bo dzięki nim te blogi śmigają szczęśliwie, pomyślnie i zdrowo !!!


Jako fanka "Rejsu" wklejam ten kadr, chociaż tekst niezbyt mi pasuje, ale może będzie motywacją, żeby nie było u mnie nudno i żeby  ktoś nie stwierdził, że tekst w tym blogu można porównać jedynie z lekkością czołgu T-54 z dodatkowym wyposażeniem.

Teraz będzie smutno i straszno, ale skończy się dobrze, więc można spokojnie czytać.
W nocy z soboty na niedzielę przeżyliśmy dreszczowiec  z Bobkiem w roli głównej (jeszcze mną trzęsie, gdy sobie przypominam...). Bobek spał z nami; czasami kociaki baraszkują na łóżku tuż przed nocą, zdarza się, że znienacka zasypiają, a my ostrożnie się kładziemy, że nie mącić dziecięcego snu. I tak właśnie było.
Nagle bez uprzedzenia (zapytacie, jak to możliwe?) kotek kichnął i stracił przytomność, leżał niczym szmaciana zabawka. Na kilka sekund, ale te sekundy to trwały dwie do pięciu godzin.
Oboje na zmianę go reanimowaliśmy. Reanimacja w naszym wydaniu polegała na wyrywaniu sobie kotka, potrząsaniu nim, krzyczeniu do uszka : Bobek, BOBEK, nie świruj, i na szczęście z pozytywnym skutkiem, bo ożył.  Pomyślał na pewno:  dobrze, tylko na litość przestańcie już. No to przestaliśmy.  Potem już nie było spania, bo sprawdzaliśmy czy kotek oddycha, a  w żyłach to chyba mieliśmy samą adrenalinę, bez krwi tym razem. Z rana do lecznicy,  ogólne badanie, pani doktor stwierdziła początek zaziębienia i trochę gorączki. Dostał dwa zastrzyki, a dla nas było pocieszenie, że będzie żył! Wróciliśmy do domu już mniej zmartwieni. Asza zaraz zagarnęła nieszczęsnego, a swoim sercem matki to chyba czuje, że Bobek jest słabego zdrowia,  dlatego tak go zaborczo kocha.

Ta strzykawa to na małego Bobka przygotowana. Odwracaliśmy jego uwagę, żeby się nie bał i jakoś poszło. Doktor tak sprytnie wkłuła w karczek małego obie igły, że prawie nie płakał. Ale trząsł się jak kurczaczek. Próbowaliśmy go przekupić nową zabawką - futrzaną myszką na sznurku, sznurek przytwierdzony do patyka. Na razie tylko ma ją obiecaną, jeszcze nie miałam czasu poszukać, bo jest gdzieś schowana. Była kiedyś przypięta jako gratis do kociego żarcia i została zadołowana.

Bobek w całej krasie. Ten smutny pyszczek nie ma z zastrzykami nic wspólnego. Mamy nadzieję, że pomoże żel uodparniający i że nie pójdziemy ponownie z wizytą do gabinetu weterynaryjnego.  Oj, nie będzie Bobek lubił tam chodzić,  pewne jak cholera w średniowieczu.
Teraz smutny, ale już za małą chwilkę się rozweseli  i  zacznie broić, aż sobie w końcu nagrabi:)
A poza tym nic nowego:)))