U nas w domu

U nas w domu  wirus lenistwa rozprzestrzenia się szybko w epidemię. Zaczęło się ode mnie. Wróciliśmy z pracy, zjedliśmy obiad (był z poprzedniego dnia)  i się położyłam na kanapie z książką. Dwie godzinki przyjemnie zleciały, ale postanowiłam zrobić dobrej herbaty sobie i temu drugiemu leniowi, więc musiałam się podnieść do pionu (łatwo nie było) i ruszyć w kierunku kuchni, a po drodze ujrzałam następne ofiary wirusa. Zwykle tacy  rozbrykani, że trudno uspokoić, a teraz umęczeni, prawie zgon:

Mi przytulona do Aszy, bo jak dziecko chce się spać, to najbezpieczniej zasnąć przy dużej mamie. Asza  już nie ruszy tyłka, bo przed Matysem szpanuje, że córeczka ją woli od niego. Ale gdyby duża mama miała wybierać, to pewnie wolałaby synka, bo to jej pupilek, lecz synek aktualnie na koszyku się wyciągnął jak długi. Wirus go złapał w czasie zabawy i nie zdążył pobiec do tej, która zawsze czeka stęskniona. Tylko, że przed spaniem musi być rytuał wylizania kotka od noska do ogonka, więc trudno dziwić się Bobkowi, że czasem woli zasnąć bez macierzyńskiego obśliniania.

A że duża mama ma kłopoty z zaśnięciem, jeżeli nie wycałuje synka, to tym już synalek się nie będzie martwił.

 Leży jak szmacina, nie ma nawet siły łapkę podciągnąć do góry i na pewno mu zdrętwieje w czasie spania.

A teraz z google bardzo podobna fotka do tej z Bobkiem, tyle że będzie z pieskiem i komentarzem. Tak mi się spodobała, że ją wklejam, żebyśmy my, padnięci po pracy, wiedzieli, że  to nic nowego pod słońcem, tak wyglądać, i że nie ma się czego wstydzić, ha ha ha.

Prawda tego  komentarza w moim przypadku polega na tym, że jeżeli sobie odpuszczę po pracy i położę się na chwilę,  tyle że nie na stole,(aż tak nieżywa nie wracam do domu. Mówię co prawda :"dobijcie mnie, bo i tak już nic ze mnie nie będzie", ale zawsze ożywam ku zdziwieniu wszystkich.. tylko ja tam nie zdziwiona) ...to od razu pełny odjazd, a nie jakaś mała drzemka.

Dzisiaj raniutko wstałam, chociaż najprzyjemniej by było pod ciepłą kołderką, ale do czasu wyjścia o pracy mam sporo do zrobienia, efektami się pochwalę;  mam nadzieję, że wkrótce:)

Ale wczorajszy dzień nie tak do końca był stracony, praca zawodowa  nie wchodzi w grę, bo nie jest koncepcyjna. Natomiast przed pracą.... wstałam wcześniej... , bo zadzwonił telefon i już nie szłam do łóżka...

I postanowiłam coś przynajmniej zacząć. A ponieważ zniszczyłam swoją kuchenną podkładkę, wypaliłam na niej dziurę, co każdemu się może czasami przytrafić... ale  ja, jeśli chcecie, to mogę zrobić Wam tutorial na ten temat, ktoś byłby zainteresowany?:) i  naprędce uszyłam nową -  na wzór i czy będzie mi pasowała.

Lamówka, której mam jeszcze spory zapas, a która ma własną wizję układania.
Za bardzo artystyczną, jak na moje potrzeby.  Miałam do niej trochę zaufania przed przyszyciem, ale okazała się go niegodna. Jeżeli myśli, że to ona jest krawcową, to chce się rządzić, normalka.

Mogłyby być takie same podkładki pod talerze. W sumie nie jestem pewna, czy aż tak mi się podoba, żeby okładać całą kuchnię takimi matami. Zobaczę, na razie poużywam i ją wypróbuję .

Jak podkładka odezwie się do mnie ludzkim głosem, to napiszę wkrótce...

Kiedy przymykam oczy, to widzę cudowne patchworki i quilty, niestety moja maszyna do szycia nie słyszała nigdy o czymś takim jak pikowanie, głupio się wykręca i tylko taką oto rąbankę może mi zaoferować, jak wyżej na zdjęciu. Wstyd przynosi krawcowym na poziomie, ona - no bo nie ja przecież..;-).