Decydować o sobie

Kangury to fajne zwierzaki, więc fragmencik o kangurach,  zdjęcia w google też znalazłam fajne. A  potem będzie o książce, którą czytałam wczoraj do północy, a po północy obejrzałam film nakręcony na podstawie tej książki.

"Byłam wtedy w trzeciej klasie i miałam mówić o kangurach. To naprawdę ciekawe zwierzaki. Nie chodzi tylko o to, że nie spotyka się ich nigdzie poza Australią, jakby były jakąś ewolucyjną mutacją; kangury mają oczy jeleni i parę bezużytecznych przednich łap, zupełnie jak tyranozaur, ale najbardziej interesująca jest oczywiście torba.  

Kangurek, kiedy się urodzi, jest malusieńki. Wciska się do maminej torby i mości się w środku, a nieświadoma niczego kangurzyca skacze sobie zadowolona po odludnym australijskim buszu. Sama torba też nie wygląda wcale tak, jak ją rysują w kreskówkach - jest różowa i pomarszczona jak wewnętrzna warga, a do tego pełno w niej różnych ważnych macierzyńskich instalacji.  

Założę się, że nie wiedzieliście o tym, że kangurzyca może nosić w torbie więcej niż jedno młode. Czasami zdarza się tak, że rodzi się kolejne maleństwo, które siedzi sobie w ciepełku na dnie torby, oblepione śluzem, a jego starsza siostra wchodzi mu swoimi wielkimi stopami na głowę, sadowiąc się powyżej."

Zdjęcia całkowicie i w żadnym razie nie są powiązane z książką, są tylko ilustracją do kangurów. W książce poza tym fragmentem nie ma ani słowa więcej o kangurach, są natomiast poruszane na bazie opowiedzianej historii ważne treści o nas samych. A ja to chyba instynktownie wybieram książki, gdzie cokolwiek będzie o zwierzętach, małych, dużych, byle były, to się dopiero nazywa obsesja...

No więc najpierw przeczytałam książkę, a potem natychmiast włączyłam film nakręcony na podstawie tej książki. Nienowa książka i nienowa adaptacja. Nawet kiedyś parę razy mignął mi ten tytuł w telewizji. No, ale jednak jej nie widziałam. Myślę, że zaliczam się do grona nielicznych, co nie znają ani książki, ani filmu.
Tytuł tej książki to : "Bez mojej zgody" Jodi Picoult
Po przeczytaniu książki rzuciłam się na film jak szczerbaty na suchary, żeby zobaczyć jak to zostało nakręcone (i co pozmieniane).

Tradycyjnie w przypadkach adaptacji - książka niestety jest lepsza. Dwa zdania o treści: Anna zostaje sprowadzona na świat poprzez sztuczne zapłodnienie, żeby ratować życie Katy, swojej siostry chorej na białaczkę. Jej tkanki mają całkowitą zgodność z jej tkankami, więc od niemowlęctwa jest "magazynem części zamiennych" dla Katy, co się wiąże z wielokrotnymi operacjami, bo rodzice pobierają od Anny wszystko czego jest potrzeba Katy. Aż tu nagle...Anna występuje do sądu o pozbawienie rodziców prawa decydowania o jej ciele, co jednocześnie oznaczać będzie śmierć Katy, jeżeli zabraknie dostawcy narządów, tym razem jest to nerka.
Przyznam się, że nie lubię ckliwych historii, a tu bez wzruszenia się nie obejdzie.  Ci, którzy czytali książkę filmem się nie zachwycą, ale obiektywnie mówiąc film jest ciekawy i dobrze się ogląda. Ale za dużo zmian...zły był to pomysł, żeby natychmiast porównywać książkę z filmem, bo jesteśmy reżyserami filmu w naszych głowach i oczywiście jest to reżyseria na Oskara albo nawet na Nobla:) Nie będę nic więcej pisać, bo może ktoś nie widział i nie czytał, tak jak ja do tej pory, i nie chcę popsuć wrażeń i emocji, bo będą nieuniknione.
Foto 1. Anna ze swoim adwokatem
Foto 2. Anna z matką
Foto 3. Anna i Katy

A tak w ogóle, to cały czas się zastanawiałam, co należało by zrobić na miejscu Anny? Jak ocenić jej pomysł wystąpienia do sądu o zgodę na decydowanie o swoim własnym ciele?  Każdemu chyba przemknęła taka myśl przez głowę : jak bym postąpił?  nie wiem...