Pożegnalne prezenty

Moja koleżanka z pracy dwa tygodnie temu zmieniła pracodawcę.  Wszystkie fazy pożegnania sumiennie zaliczyłam, tj. okolicznościowe przyjęcie, życzenia na nową drogę życia zawodowego i tym podobne, mające na celu oswojenie rozstania. Jednak wciąż miałam niedosyt i wielką ochotę, żeby koleżanka za szybko o mnie nie zapomniała (bo to tylko na początku "będziemy się spotykać", a jak jest później, to wiadomo; porywają nas wszystkich wiry ważnych spraw) postanowiłam zrobić jej coś własnoręcznie na pamiątkę. Bo chociaż był prezent na do widzenia, ale ten mój to ma być taki prywatny, tylko ode mnie.
Najpierw wzięłam się za koszyk.

Dzięki Oli, i dzięki swojemu szczęściu w losowaniu,  mając cały czas przed sobą mistrzowski, idealnie upleciony koszyk będący moją wygraną, nabrałam ochoty na samodoskonalenie w splotach. Może nie będzie od razu wybitnego rezultatu, ale bardzo się staram...żeby był;)

Szczurek cały czas mi asystował, a w czasie, gdy na chwilę odchodziłam od warsztatu pracy, on zajmował miejsce w koszyku i pilnował, żeby kosz się nie zawieruszył przed skończeniem. Kotek pamięta, że wiele koszyków dopiero zaczętych nagle gdzieś wcięło. Żeby historia się nie powtórzyła, dzielnie dozoruje. Tylko strasznie się sennie co chwila robi, bo to nudna robota. Wiadomo powszechnie, jak ciężko jest oprzeć się senności,  a tak zdrowo przecież jest się wyspać. Trzeba było zapytać Szczurka, a nie szperać w internecie i tę samą wiadomość bez straty czasu można było uzyskać w trybie natychmiastowym - spanie jest nieprzeciętnie zdrowe. Kotek wskoczył do koszyka, więc nawet śpiąc,  uratuje dzieło. Jak Rejtan w proteście przeciwko rozbiorowi.... koszyka, a oprócz rozbiórki kosz może też ulec całkowitemu zniszczeniu przy nagłym ataku zrozumiałej agresji wyplatacza.


Tym razem udało się. Koszyk dokończyłam i oto on, już pomalowany na  "jagodowy koktajl".

Następnie znalazłam kawałek materiału w tym samym kolorze co koszyk i kawałek materiału czarnego, bo w planach miałam uszycie torby na zakupy jako następny punkt programu prezentowego.

Torbę na wzór znalazłam na Pintereście. 



źródło: Pinterest

Koleżanka ma już psa, więc najwyższy czas na kota. W taki nienachalny sposób próbuję ją namówić na adopcję. Jak się tak napatrzy, napatrzy, to najdzie ją wielka ochota na prawdziwego. I na to liczę, że jakiś bezdomny kotek, niekoniecznie czarny, znajdzie kochającą rodzinę z miłym pieskiem.

Torba jest duża, z kontrafałdą, chyba tak to się nazywa.
Jak się już rozpędziłam, to potem zrobiłam jeszcze dwa koszyki brązowe, duży i mały, bo koloryt mieszkania koleżanki określiłabym jako beżowy, więc brąz to bezpieczny kolor.
Następnie okleiłam świece, (metoda oklejania tu), a te z kolei są dla ożywienia w szafirowej tonacji, bo ten brąz ma za dużo brązu w brązie.



Koraliki się majtają na jednym uchu torby, żeby kot się nie znudził, nie zeskoczył i nie poszedł własną drogą.  Tylko do fotki pełnią rolę kocich oczu.

Nawet się zastanawiałam, czy z tymi oczami nie zaryzykować i ich nie przyszyć, ale na oryginale nie ma, i faktycznie co za dużo, to nie zdrowo.

Szczurek nie odpuścił sobie pilnowania, a nawet się przekwalifikował na inspektora jakości wykonanych prac. Osobiście je nadzorował i oceniał. Na każdym etapie zaznaczał swoją obecność. Koraliki do torby tak analizował, że z pięciu do przyczepienia zostały dwa, i to te najmniejsze...

Wtedy właśnie powiedziałam pierwszy raz: E, co za dużo to nie zdrowo. Oczywiście w kontekście koralików, a nie zabawy. Inspektor kontroli końcowej może sobie pozwolić na wiele, na zawłaszczenie koralików jak najbardziej, bo zajmie się koralikami i da spokojnie popracować....

Przycupnął teraz za koszykiem, że taki grzeczny, wcale nie zainteresowany. Tylko te oczy na słupkach opowiadają zupełnie inną historię.
Trochę był niezadowolony, że następnego kota (tego ma torbie) będziemy obecnie przysposabiać. A jaki musi być okropny ten nowy kot, jeszcze na dodatek to czarne futerko.  Tofik tylko trochę jest czarny i już trudno z nim wytrzymać. Dobrze, że Tofik przynajmniej trochę jest też biały.... Ale najważniejsze, że jeżeli chodzi o urodę, to na pręgowanych futerkach kończy się skala, bo nie ma nic piękniejszego na świecie:)
To tyle samozachwytów Szczurka nad swoją doskonałością. Zapewniam Was, że ta próbka jest czubkiem góry lodowej tego naszego megalomana.

Jeszcze wracając do prezentu. (Zawsze wszystko inne schodzi na plan dalszy, jeżeli chociaż na chwilę pojawi się któreś ze zwierząt; wtedy zwierzę zdominuje cały post, nie dając mi prawie dojść do głosu) . Teraz mam pewność, że koleżanka nie zapomni o mnie tak łatwo, bo zewsząd w domu będą na nią czyhały produkty starannie wyselekcjonowane osobiście przez Szczurka, bez brakoróbstwa (??? no tak, porządnie kleiłam rurki), atestowane w tajemniczy koci sposób (siła kociego nieruchomego wzroku utkwionego w jeden punkt koszyka !!!), poddane próbie pazura i atakowane ciężarem ponad 6 kilogramowego bezwładnego kota.
Gdyby koleżanka w końcu jednak bardzo chciała usunąć z oczu te jakże idealne produkty, to musiałaby dokupić specjalną szafkę na pomieszczenie całego naboju. Więc póki ich nie wyeksmituje, mogę liczyć na jakieś parę zdzwonień, bo przecież tak całkiem bezinteresownie się nie wysilałam z tym prezentem!:)))