Dni luksusu

"Podobnie jak dzisiaj, wtedy też było łatwo zostać sławną.
I równie trudno.
Dziś można zyskać rozgłos dzięki jedzeniu pająków przed kamerami telewizyjnymi, a o mnie stało się głośno z powodu zupy czekoladowej i chleba z pastą kawiorową w stołówce szkolnej.
Jedzenie obiadów w szkole jawiło mi się jako chodzenie do luksusowej restauracji sześć dni w tygodniu.
Żyłam w tym przekonaniu do 1987r., od którego przez jakiś czas faktycznie dane mi było jadać w ekskluzywnych lokalach.
Pewna gazeta poprosiła mnie o artykuł na temat sztokholmskich restauracji z gwiazdką w przewodniku Michelina.
Na pierwszy rzut oka to wymarzone zlecenie, ale po trzech dniach w luksusach byłam skłonna  zrobić wszystko, żeby tylko zostać w domu i utrzeć sobie trochę brukwi.
Jadłam ślimaki z Prowansji, solę z Zelandii, pierś kurczaka z nieszczęśnika tuczonego kukurydzą, odwłoki homarów norweskich, mus z białej czekolady z truflami wykopanymi przez szkoloną świnię we francuskich Alpach.
Piłam burgunda z Burgundii, wino bordeaux  z Bordeaux  i prawdziwego szampana z Szampanii.
Dokładnie tak jak rodzina Prousta.
Tylko, że to było ich jedzenie, a nie moje.
Nie odpowiadało mi towarzystwo trufli, po ślimakach czułam się  nieswojo, a wina upajały mnie alkoholem.
Zatęskniłam za talerzem  rosołu z łosia z zimnymi kluseczkami z kardamonem."

Jak przeczytałam ten fragment książki, to przypomniałam sobie taki przypadek z własnego życia.
W wakacje po liceum pracowałam w takim ogródku kawiarnianym. Razem z koleżanką dygałyśmy tam całe dnie i zarobiłyśmy wtedy dużo many, a dodatkowym walorem tej pracy było to, że nie miałyśmy kiedy ich roztrwonić i po wakacjach byłyśmy baardzo bogate. A jeszcze do tego wciąż napychałyśmy się rarytasami, jakie oferowała kawiarenka. W menu były różne grillowe kombinacje szaszłykowe, frytki, zapiekanki itp. i rozmaite przekąski do piwa, bo piwo z kija było tam zachwalane,  jedzenie też było zachwalane.  Raczyłyśmy się tym wszystkim jak dzień długi i szeroki (tylko piwem oczywiście nie), a apetyt nam dopisywał, bo żarcie było smaczne, pikantnie doprawione i prawda jest taka, że głównie na to poleciałyśmy zatrudniając się w tej kawiarence.
Kiedyś pod koniec wakacji, gdy szykowałyśmy rano rozruch koleżanka rozmarzyła się:
- Ale bym zjadła rogalika z masłem i popiła kubkiem kakao!!!
Tym samym tonem jej odpowiedziałam:
- A ja jajeczko na miękko!!!
Wtedy się dowiedziałyśmy na własnej skórze jak można tęsknić za prostym jedzeniem.
Wiem, że frytki z szaszłykiem trudno uznać za wykwintne, ale my właśnie tak je traktowałyśmy.  Temat zdrowego odżywiania dla nas nie istniał, po pierwsze i ostatnie miało być smacznie!!! takie byłyśmy dwa ptasie móżdżki (sory ptasie).
Wniosek wysnuł się sam: Prawdziwe luksusy szaleńczo szkodzą człowiekowi.
Bodil Malmsten już po trzech dniach luksusów zatęskniła za talerzem rosołku z kluseczkami.
Nam luksusy pospoliszego asortymentu obrzydły dopiero po miesiącu (albo i dwóch).

Bodil Malmsten

Piękna to książka, gdzie surowa przyroda, jakieś niewyjaśnione tajemnice rodzinne (bo kilka spraw pozostaje sekretem, szkoda) i życie dziewczynki, którą kiedyś była autorka, a teraz opisuje ją chłodnym okiem. Lubię bardzo taką prozę.