Origami z mango

Młoda, atrakcyjna naturalna blondynka z grubymi rzęsami (jak ogonki od pomidorów) pozna odpowiedzialnego jeża w celu rozwijania wspólnych zainteresowań.
W załączeniu dwa zdjęcia: z przodu i z boku. 
Poważne oferty kierować na hasło: Jeżyczka mangiczka.

Jeżyczka rzęsy podpatrzyła od Myszki Minnie  (Jo Anny).
Myszka jest brunetką, Jeżyczka blondynką, więc nie są rywalkami.
Poza tym Myszka ma już narzeczonego Mickeya, a Jeżyczka samotna na środku świata...

Jeżyczka jest moim dziełem, albo raczej wspólnym, bo do zdjęć (moim telefonem) zaprosiłam fotografa nieprofesjonalnego.

Potrzebne nam będą następujące ingrediencje: mango i nóż.
Deseczka nie jest niezbędna, ale może się przydać.

 Mango należy ukroić w ten sposób, żeby nie naruszyć pestki.

 Naciąć środek owocu w krateczkę nie uszkadzając skórki.

To zdjęcie zamieszczam tylko dlatego, że jeden z moich palców odłączył od stada i pokazuje indywidualny program artystyczny. Nie wiem jak, nie wiem skąd, ale zdjęcie nie kłamie.

Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że się tak się będzie popisywać mały solista, oczywiście obśmiany przez fotografa nieprofesjonalnego.
Następnie wywijamy skórkę tak, żeby zrobić jeżyka.

 

 

A teraz powiem skąd pomysł na jeża z mango.

Będzie to jednocześnie próbka prozy Joanny Bator "Wyspa Łza":

 

"Samotność w tropikach ma szczególny smak bardzo dojrzałego mango, które zjadam tu w wielkiej ilości, wycinając z miąższu zgrabne jeżyki, czego nauczyła mnie dawno temu japońska przyjaciółka robiąca to z taką samą precyzją i pięknem jak orgiami, ale i ja prawie po miesiącu podróży przez Wyspę Łzę nabrałam wprawy.
Pestkę okrawa się z dwóch stron , a połówki nacina wewnątrz w szachownicę, ostatni krok to wywinięcie zielonożółtej skorupki, tak by jej nie przerwać, i gotowe.
Kiedy za głęboko wgryzie się w skórkę tego owocu, zdejmując górnymi zębami wycięte nożem kolce jeżyka, jego słodycz nagle zostaje złamana goryczą tak doskonałą, jakby boska ręka każde mango zanurzała po stworzeniu w czystym destylacie bólu."



Moja zakładka, którą dostałam od Oli K, tak  prezentuje na wyspie Sri Lanca.

Dostałam tę książkę na jeden dzień, ale tak długo jęczałam, że wyjęczałam dwa dni. Wieczorem wzięłam do ręki z myślą, że tylko ją zacznę, co najwyżej ze sto stron, i lulu.
Ale Joanna Bator miała inne plany dla swojego czytelnika.
Ona z tych co to nie odpuści, nie ulituje się, że czytelnik pada na twarz, rano musi wstać, iść, a i jeszcze umysłu w pracy użyć.
Gdybyż to jeszcze była książka rozweselająca, ale nie jest, bo jest to smutek podszyty melancholią.
Wydawać by się mogło, że kolorowa Sri Lanka powinna być rozświetlona słońcem i radością. Jest zupełnie inaczej.
Opowieść osnuwa się na takiej kanwie:
25 lat temu amerykańska turystka Sandra Valentine zaginęła bez śladu na Cejlonie, obecnie Sri Lance. Autorka wyrusza w podróż śladem tamtej, i w podróż w głąb siebie,  wtedy poznajemy Bliźniaczkę, mroczną siostrę autorki.
Nie jest to kryminał, to  raczej "powieść szukająca", albo mroczny reportaż z elementami autobiografii.
Fotografie Adama Golca, współtowarzysza podróży, pokazują Sri Lankę w czarno-białej oprawie. Te zdjęcia jeszcze przydają niesamowitości  mrocznej i pięknej prozie.

Nie jest to książka podnosząca na duchu, ale Jeżyczka robiła, co się dało, żeby było wesoło.
(Palec cyrkowiec też się starał).