W drodze

Znalazłam w sieci i przepisuję, choć i tak każdy we własnym zakresie wszystko to wie, ...ale skoro już wypunktowane,  więc co nam szkodzi... :

Miłość.
Gdy będziesz ją przejawiał, inni ją odwzajemnią.

Radość.
Doda ci sił do walki z problemami.

Pokój.
Pomoże ci uniknąć konfliktów z drugimi.

Wielkoduszna cierpliwość.
Pozwoli ci być szczęśliwym mimo prześladować.

Życzliwość.
Pociągnie do ciebie innych ludzi.

Dobroć.
Jeśli będziesz ją okazywał, drudzy pośpieszą ci z pomocą, gdy znajdziesz się w potrzebie.

Wiara.
Upewni cię o życzliwym kierownictwie Boga.

Łagodność.
Sprawi, że zaznasz spokoju serca, ciała i umysłu.

Panowanie nad sobą.
Pomoże ci popełniać mniej błędów.

Teoretycznie wszystko jest mi znajome od dawna, co nie przeszkadza mi być na bakier z niektórymi punktami, a mają one przecież przyczyniać się do szczęścia. Najbardziej dziwi, że nie ma tu nic o zdrowiu. Może dlatego, że na nie mamy wpływ ograniczony, albo żaden.

 

 

 

Przeczytałam książkę.

"Cień po dniu" autor nazwał powieścią autobiograficzną;  rzeczywiście jest powieściowo, i trochę reportażowo (np. z żeglugi jachtem po Missisipi, z wycinania lasów w Finlandii), wspomnieniowo (o znanych postaciach, np. o poznaniu Johna Lennona),  podróżniczo: w przeszłość ("Pięknie jest czuć zapach czasu, którego się nie przeżyło"), i po współczesnym świecie na szeroką skalę.
Ta książka skojarzyła mi się z filmem, autor jest przecież zdolnym reżyserem ("Aria dla atlety". "Magnat", "Przedwiośnie"), więc ta książka pasuje mi na film drogi. Przystanki na tej drodze to zainteresowania autora: filmowe, teatralne, sportowe, podróżnicze, malarskie, literackie.

A tu proza w próbce:
"W różnych okresach człowiek natyka się na znaki, których sensu nie rozpoznaje, gdyż w sposób bardzo naturalny są one wtopione w rzeczywistość.
Ale występują w takim czasie, w takim miejscu, na takiej drodze, w takim natężeniu, że tworzą ciąg nieprzypadków.
Są naszą obiektywną podświadomością, którą dostrzegamy, lecz nie odczytujemy jej komunikatu.
Dopiero po latach, gdy żyćko naknoci, napsoci, zaskoczy, widzimy jasno, że klucze zostały dane, ostrzeżenia przekazane, rozwiązania podpowiedziane.
Tylko kto by tam czytał rzeczywistość przez Jungowskie okulary.
Rzeczywistość się zdarza, przemija i powtarza, a my ludzie w drodze, uważamy tylko, aby się nie spóźnić na pociąg czy samolot."

Ja właśnie tak żyję, bo całkowicie bezmyślnie z dnia na dzień. Rozczytywanie rzeczywistości jako bardzo ważną rzecz, sobie  zostawiam na czas wyciszenia, czyli na moment wieczornego przyłożenia głowy do poduszki. Ale przeważnie zanim głowa dotknie poduszki, to już  niepodzielną władzę sprawuje nad nią Morfeusz i "rozmyślanie" tradycyjnie idzie się bujać.
Rozważam przechytrzenie Morfeusza, ale jeszcze nie mam pomysłu, jak to zrobię.  Może i mam pomysły, ale tradycyjnie są one średnio mądre.
(Nawiasem nawiązując do tego "średnio", to moja koleżanka powiedziała mi dzisiaj o czteroletniej  średnio dorosłej, która oświadczyła właśnie rodzicom, że jest już średnio dorosła, a oni tego nie zauważyli i traktują ją jak dziecko!).

Nawet jak zobaczyłam tę tęczę, to też mnie nie zamurowało z podziwu, tylko w locie (nawet widać po fotce ten wariacki pęd bez zatrzymania) pstryknęłam telefonem,  żeby potem sobie na nią popatrzeć. A popatrzyłam właśnie teraz, bo ją wklejałam...

Bardzo ciekawe, jakie przesłanie miała taka tęcza? (ale to nie dzisiejsza, tylko sprzed paru dni, to pewnie i przesłanie jest już nieaktualne).