Czujemy się najlepiej we dwie

"Czujemy się najlepiej we dwie.
Bez towarzystwa naszych mężów.
Para na parę - to okropny rodzaj spotkań, rzadko są udane, choć i to się zdarza, ale i tak gadamy osobno, oni o swoich sprawach, my o swoich.
- Szkoda, że kobiety nie mogą się wiązać, mieszkać razem, ożenić się... Chciałabym być z tobą na co dzień, ale bez seksu - mówi Fausta.
- Bez seksu? Nie wiem, czy to możliwe, podobasz mi się - mówię i śmiejemy się.
- Seks wyłazi mi uszami - odpowiada z westchnieniem.
Wierzę jej.
Nie dziwię się.
Znam Filipa.
To cud, że tak długo był sprawnym mężczyzną.
Biedna Fausta miała pecha, bo w tym czasie powołano do życia niebieską, jak niebo impotenta, viagrę."

Faustyna, czyli Fausta, poznaje Bognę w szpitalu,  Bogna tam leży po operacji guza, a Fausta dogląda męża.
Bogna jest pisarką, próbuje swoim analitycznym umysłem zrozumieć dlaczego Fausta zgodziła się na małżeństwo ze starszym od siebie o czterdzieści lat mężczyzną. 
To małżeństwo miało taki początek: pan Filip kupił  Faustę, gdy dziewczyna miała czternaście lat (a spędziła te lata w menelskim domu z matką alkoholiczką).
Na dwa lata oddał ją do szkoły klasztornej. Następnie poślubił i uczynił matką dwojga dzieci.
Posiadł jej ciało, kształtował światopogląd, dbał o rozwój umysłowy, otaczał bogactwem, ... i tak przez trzydzieści lat.
Teraz wszystko się zmieni, bo mąż umiera, i Fausta pragnie jego śmierci, chce rozpocząć swoje własne życie, idealne.
Książka jest taka, jaką wielbię u tej pisarki. O psychice i seksualizmie, miłości i przyjaźni, młodości i starości, cierpieniu i śmierci. Tyle tam wątków i mrocznych tajemnic. A przeczytałam szybko jak z bicza strzelił, bo nie mogłam jej porzucić w połowie zdania (pechowo zawsze natrafiłam na połowę zdania!).
Nie polecam absolutnie na poprawę humoru, nie ta kategoria, bo opowieść ta jest owiana smutkiem, nie daj Boże po przeczytaniu zacząć się zastanawiać nad sensem życia i światem dookoła...
Ale jest to literatura naprawdę piękna, bo pięknym językiem napisana, a Kofta zgłębiła magię słowa i czaruje, niczym jakaś czarnoksiężniczka.

Nie mogę Was porzucić w minorowym nastroju, którym otoczyła Kofta, a ja za nią go powtórzyłam, więc wyszperałam taki obrazek, co powinien zbalansować smutek.
(Obrazek związany tematycznie jest w ten sposób, że jutro, dzisiaj! kościelna msza się nisko kłania).

Nie, jeszcze się nie zaczęła, bez paniki!!!

Coś czuję, że mnie to nie wystarcza i znowu muszę cicho się przemknąć do lodówki po kubeczek lodów, a mam ich spory zapasik. Tylko, że .... choćbym rozłożyła skrzydła i sfrunęła prosto na lodówkę , to wszyscy współmieszkańcy (wszyscy!) jak na komendę się obudzą i przylunatykują do kuchni jak jeden mąż i jedna żona. 
Jak na złość zdążyli akurat zasnąć, co nie przeszkodzi im za chwilę, jak na złość się obudzić....
Że też człowiek nie może  w spokoju i w tajemnicy zjeść solidnej porcji cukrów prostych, co czekają na człowieka w lodówce!
No dobra, głęboki oddech, idę...