Bezpłatnie mieszkanie

Wreszcie zniosłam to jajko, o którym gdakałam przez kilka postów.
Udało się i nawet obyło bez ofiar w ludziach i zwierzętach, chociaż co użyłam, to moje.

 

Pierwsza torba paryska swój wykwintny wygląd zawdzięcza krojowi ze skosu. Nie całości torby.
Uszy i górny margines jest wykrojony  zwyczajnie, ale już środeczek - skośnie.
Kwintesencja torby to napis Paris. Czułam, że wyszywanie i ja stanowczo musimy się rozstać, tylko że napis należało jakoś wykonać,  skoro już taki wzór znalazłam (w pintereście) i przemówił do mnie prostym językiem skojarzeń. Co może być bardziej paryskiego od Paryża? nic nie może; chyba, że coś by się znalazło, ale przeważnie "pierwsze jest najlepsze", a pierwszym pomysłem był napis. Byle bez wyszywania. 
Napis zrobiłam tak. Gdyby ktoś chciał skorzystać.
1. Napis Paris odbiłam na drukarce atramentowej na papierze śniadaniowym po stronie woskowanej.
2. Z papieru śniadaniowego napis przeniosłam na tkaninę próbując najpierw zrobić to na gorąco żelazkiem (metoda dodupna, nie polecam), a potem używając karty plastikowej PKO BP i  mocno przesuwając kartą na sztorc  po czystym papierze (na rewersie papieru był napis), pod którym leżała tkanina.
Drugą metodę z kartą bardzo polecam. PKO BP w tej metodzie nie odgrywa pierwszoplanowej roli,  kwota na rachunku osobistym nie ma w tym wypadku ciężaru sprawczego.
3. Gdy już napis był ładnie przeniesiony, rozłożyłam tkaninę na desce i odwróciłam się za siebie po lakier w sprayu, co zajęło dwie do pięciu sekund.
4. W tym czasie po białej tkaninie z ciemnym napisem przebiegł kot, a możliwe że  się przeczołgał, rozmazując pięknie przeniesiony napis i na dodatek pozostawiając brudne odciski łapek.
5. W tym momencie zmieniłam koncepcję  napisu: z czarnego na białym tle, na napis: szary na szarym tle.
6. Wyczyściłam ślady kociej współpracy, oraz ołówkiem poprawiłam nierówny koloryt, tzn. zrobiłam szare tło tam, gdzie za mało szarego. Polakierowałam z całego serca.
7. W komplecie do tych szarości postanowiłam zrobić podszewkę również szarą, wykrojoną z podkoszulki.

No i cała filozofia.  A efekt? jest, bo koleżance, gdy wczoraj zobaczyła swoją torbę, aż wypadły oczy z głowy, bo za szeroko je otworzyła. No, prawie by wypadły, przysięgam z ręką na sercu....
Teraz wieża Eiffla. 
Ten materiał to była moja galowa spódnica, głęboko czarna i gładka w dotyku. Prezentowała się naprawdę doskonale, ale w czasach, gdy chodziłam do średniej szkoły.

Wyszycie  tego motywu to była droga przez mękę.
Nie potrafiąc wyszywać wyszywałam,  nie policzę szpetnych słów pod jej adresem i tego, ile razy cholera mną rzucała aż dostawałam trzęsionki zakaźnej, bo drogą jakiejś dziwnej osmozy zły humor zaczynali mieć wszyscy w domu, więc dla świętego spokoju musiałam odkładać wyszywanie (co robiłam z rozkoszą) i zajmować się naprawianiem domowego miru. Psucie zajmowało chwilkę, a naprawa cały wieczór albo i dłużej.... no i tak czas sobie przelatywał jak gdyby nigdy nic.
Wiele razy posyłałam głębokie westchnienia do katyi i jej haftującej maszyny.  Porwałam się w przypływie szaleństwa (chyba było za dużo noworocznych toastów, powodujących szmer w głowie i nie pozwalających ocenić rzeczywistości) na wyszywanie, a że nie umiem ręcznie wyszywać,  to zaczęłam maszynowo. Moja maszyna nie należy do elity, raczej do nizin społeczeństwa maszynowego.  Lepiej, że o tym nie wie, bo i bez tego wystarczająco daje mi popalić. Tym razem też nie podźwignęła tematu, więc zrezygnowałam z jej usług i z igiełką zaczął się mój mozół !

 

A  kłody pod nogi  padały ze wszystkich możliwych kierunków.  Na dowód mam zdjęcie Tofika.
Pod postacią Belle Ami bryluje w centrum stolicy świata.
I ruszysz takiego? nie ruszysz!

Dalsze dowody? Mała Mi wyrywała szpilki z poduszeczki, a nawet wyciągała te już przyszpilone do roboty. I zamiast wczuwać się w szycie, to ciągle tylko licz szpilki, pilnuj szpilek! I jeszcze do tego Mi  wciąż fascynuję się nitkami; może jak podrośnie oddam ją do prząśniczki na naukę, niech  anioł dzieweczka przędzie jedwabne niteczki z jakimś pożytkiem. Bo tu przy torbach to skaranie miałam z anioł dzieweczką.
Jak już będzie umiała coś więcej niż tylko szpilkować i nitkować, to odpowiem na takie ogłoszenie:

 

i wsadzę Małą Mi do pociągu jako przesyłkę konduktorską i heja na Dembniki.  Panna nie tylko uszyje cośkolwiek, ale wyłapie szczury, myszy, skopie ogród i ogrzeje łóżko, a wtedy sam ordynat pojmie ją za żonę.
E, jeżeli taką karierę miałaby zrobić, to niech lepiej się trzyma z daleka od krawiecczyzny....