Czyje to święto?

Jakaś niezrównoważona osoba wyplotła koszyki, a potem w dzikim szale rzuciła je na ognisko (nie płonące, a sama jakoś go nie podpaliła),  no i chyba będzie teraz czekać do zmierzchu i patrzeć czy promienie słoneczne załatwią za nią tragiczną ceremonię koszykopalenia.

(Tylko dziwne jest, że ta osoba czekała z paleniem koszyków do lutego, kiedy słońce absolutnie nie jest zdolne do podpalenia papieru. W lipcu ubiegłego roku jakoś nie ryzykowała z wykładaniem swoich podobno mało udanych koszy na stos z drewnem, nawet pomijając godziny południowe, kiedy jest skwar, bo jeszcze tfu,tfu, by uległy jakiemukolwiek... hm, zniszczeniu, np. rozklejeniu....
A naprawdę to było tak: osoba wykonując to zdjęcie miała chytry plan skorzystania ze sterty drewna, żeby piękno powalonych bali dołożyło artyzmu jej plecionkom).

Kosze, które szybko zapozowały i zostały schowane w bezpieczne miejsce, są przeznaczone dla jednej mojej dobrej znajomej - tak jednej, a koszy jest w ilości pięć sztuk. Pięć koszy! A jeszcze do tego kosze okrągłe, a więc nie musiałam się spinać i kombinować jakby to było w przypadku kwadratowych. Jeszcze na razie nie są barwione, ale będą. Zauważyłam u moich kumpelek, że bardzo im się podobają kosze surowe, niemalowane, ale gdy pytam, czy chcą  "saute" czy w oprawie malarskiej, to wcale się nie zastanawiając mówią, że  farbowane. Wobec tego rurki splatam nie dobierając ich kolorystycznie.

Jeszcze fragmencik z tej samej książki, co ostatnio.

"Nie ulega wątpliwości, że zaczęliśmy jako kobieta i mężczyzna. To akurat pamiętam bardzo dobrze. Ale jak się przekroczy czterdziestkę, trochę trudno to określić.  

Trevor pije tyle piwa, że mogłabym przysiąc, iż zaczynają mu rosnąć piersi. Na moje oko nosiłby miseczki w rozmiarze B. Zresztą ma całkiem jędrne, a nie takie obwisłe. Jak się do nich przywiąże frędzelki, to jest niezły ubaw.  

Zaczynam podejrzewać, że on z wolna staje się kobietą. Jak mu się przyjrzeć, gdy leży na boku, to można nawet pomyśleć, że jest w ciąży. Mniej więcej ósmy miesiąc, z dzieckiem ułożonym poprzecznie.  

Czasem tak na niego  patrzę, jak siedzi na kanapie, i myślę sobie: "Ten facet może w każdej chwili zacząć rodzić, a ja tu sobie leżę. Powinnam już szukać najkrótszej drogi do szpitala."

Szczurenio nie ma humorku, bo myśli, że wszyscy zapomnieli o Święcie Kota, które od rana hucznie obchodzą wszystkie uświadomione koty.

 

Nasze koty prawie do teraz trzymaliśmy w niepewności (bo sami zapomnieliśmy), ale przed chwilą dostały po dużej porcji bitej śmietany,  jak święto to święto.