Wesoło nie jest

Już emocje opadły i trochę uspokoiliśmy stargane nerwy (w ten sposób, że jedno piastowało dziecko i psa, ...dawno, ale wciąż jak żywe w pamięci, ...drugie z nas kurowało się u brata, gdzie  potrzebny był wkład siły fizycznej, co miało podziałać tak samo jak dziecko plus pies), no to czas na krótką informację, cóż że rozdrapującą krwawiące serca, że wnuczęta-kocięta rozpoczęły właśnie prywatne życie z dala od rodzinnego domu.
(Jedno blisko, bo na tej samej ulicy).
Niestety, trzeba było odebrać dzieci Małej Mi, bo znęcały się nad biednym matczyskiem i gryzły przy piciu mleczka swoimi ostrymi szpileczkami. W związku z tym bliska już byłam zamontowania ochraniaczy na kocią mleczarnię, ale to by przecież tylko było odwlekanie nieuniknionego. Mają więc kocięta już własne rodziny i odchodząc nawet nie obejrzały się za siebie.
Gruba jest u mojej szefowej, a właściwie u jej córki, która jako entuzjastka języka japońskiego nazwała kota "Kuro", wiedziałam nawet, co to znaczy po japońsku, jarzy mi się, że "czarny".
Pachar oficjalnie dowiedział się, że ma syna, udawał, że pierwsze słyszy, a przecież osobiście go o fakcie poinformowałam, gdy rano czmychał spod mojego domu. Może jak go ujrzał, to sam dostrzegł to ogromne rodzinne podobieństwo, bo podobno syna jedynie ignoruje, ale jednak nie wygania z domu, co każdy prognozował. Chłopak teraz musi zasłużyć sobie na miłość ojca, bo tylko miłość matczyna (i babcina) niczego się nie domaga.
Na imię dostał Igorek, ale nie wiem po kim (kombinujemy sobie, że ładnie pasuje do nazwiska sąsiadki, bo tak jak Pachar, tak Igor i nazwisko kończy się na "r").

Jeden mały kotek tylko już nam został, na otarcie łez.

No dobrze, łzy będą otarte, ale  co z obowiązkami domowymi wykonywanymi do tej pory przez ... Kuro i Igorka ?

Takie pożyteczne dzieciaki z nich były, ale adres zmieniły. I wesoło też już nie jest.