Dwa kosze do szafy

Sprawa pilna kryminalna: dwa kosze do szafy potrzebne! (Potem się okazało, że status pilnych mają taki stary, że pamięta on love story Anny Jagiellonki i BogusławaX....)
Prawdą jest, że planowałam upleść kosze do szafy już dawno, ale nikt nie mówił: wyplataj szybko, jak najszybciej i terminowo, bo gdyby tak powiedział, to bym wyplotła. Z tej okazji nakręciłabym sobie trochę rurek, bo zapasik się skończył. Spory był, ale nie oszczędzałam. Durnoty kręciłam i nie żałowałam ich dzieciom do zabawy (no trochę żałowałam, ale rozsądek brał górę, bo rurki w zabawie tyle uciechy dawały kociakom, że poezja). Jednak ukręcenie i wyplecenie to nie wsadził -wyjął, nie zrobi się tego na pożar... Ostatecznie wyplatania koszy nie odwołałam, nigdy bym do tego nie dopuściła, ale w tempie ekspresowym wydumałam, skrystalizowałam i ucukrowałam pomysł na zamienniki dla wiklinowych koszy do szafy.
Wzięłam ze sklepu kilka pudeł kartonowych. Wybrałam z nich dwa po słodyczach. Dlatego po słodyczach, bo inne znalezione pudła były po mydle i okazało się, że zachowały w sobie na zawsze aromat tego mydła. Co może nie byłoby do końca złe, zależy, co miałoby być przechowywane w tym pudle. Może coś smakowitego dla moli, a wtedy nie wylęgłyby się, bo podobno nienawidzą zapachów czystości, a mydło w końcu kojarzy się z czystością...hehe. Pudło o zapachu mydła odrzuciłam z przykrością, bo mnie bardzo podobał się mydlany rześki zapach.
Miałam już przygotowane dwa pudła saute, teraz należało je ugarnirować.
Pierwszy pokrowiec uszyłam z miękkiej tkaniny w kolorze bakłażana, ozdobiłam różowymi lampasami oraz uchwytem zaplecionym z tych dwóch kolorów w warkoczyk. Kolorystyka okazała się nieskomplikowana i przyjemna w odbiorze.

Pokrowiec ładnie przylega do pudełka. Na zdjęciu widzę, że coś słabo przylega, szczególnie z lewej strony, ale to dlatego, że nie przyklepałam, a tak w ogóle to przylega, zdjęcie niekorzystne jest bardzo dla tego ładnego pudełka, hehe.

Pokrowiec nakłada się na pudło od góry prostymi dwoma ruchami, bo tkanina jest elastyczna, dlatego takie to łatwe w obsłudze. Spód pudła jest nie tknięty moją inwencją, nijak go nie poprawiałam,  sam z siebie jest gładki i mocny.

Następne pudełko obudowałam tkaniną trochę inaczej. Tkanina w biało-szaro-czarny wzorek to płótno dość sztywne, nawet nie tyle sztywne, co nie miękkie. Raczej nie byłoby łatwo jak w poprzednim wypadku ubrać pudełko naciągając z góry pokrowiec, bo płótno nie jest uciągliwe w żadną stronę. Uszyłam więc pokrowiec na całe pudło, w środku pokrowca wszyłam suwak, żeby można było kiedyś pudło odpakować i odświeżyć pokrowiec. Poza tym tej tkaniny mam sporą ilość, mogę nożyc używać zamaszyście, więc  nie poskąpiłam.

Cały kosz jest w estetycznym lekko błyszczącym opakowaniu, nie wiem jak to możliwe, ale naprawdę się lekko błyszczy to płótno, i nie jest widoczny ani skrawek gołego kartonu. Uchwyt upleciony jest w przeciwstawnych barwach, biel do czerni.

To są te dwa wydumane kosze do szafy.
Jestem zadowolona, bo błyskawicznie zareagowałam na zażalenie. No i kosze wzbudziły ponownie serdeczne uczucia w stosunku do mojej osoby i spodobały się właścicielce szafy. Jednak nie załatwiły kwestii do końca, były oliwą na wzburzone wody,  więc będę kręciła w najbliższym czasie rurki, żeby mieć z czym przysiąść nad wikliną.
Tu dwa kosze cyknięte z bocznego przodu.

A tu kosze z lotu ptaka.

No i tak właśnie w szybki sposób brzydką dziurę na honorze załatałam...