Co wesołego w listopadzie? chyba nic

Zdarzyć się może, że ktoś z nas zostanie teleportowany do czasów cygańskich taborów, i jak ma przeżyć zimną listopadową noc?
Jest praktyczna rada!

 

(1968r.)
- Nie zawsze tabor wpadał.
Dzieciaki filowały -"Idą gadziei! - na ten sygnał każdy się chował.
Czasem byli parę metrów od nas.
W razie obławy nocowaliśmy pod gołym niebem, nawet późną jesienią.
Robiło się wtedy ognisko olchowe - olcha nie daje dymu, tylko krótki płomień - dwie godziny grzało ziemię.
Potem na gorący popiół z żarem kładło się mokre gałęzie.
Na to słomę, żeby suszyła parę.
Na to plandeki i pościel.
Ale spanie!".

Ten obrazek zamieszczam, żeby zareklamować, że jeżeli trzeba się ukryć, to sposób się znajdzie. (Ale jak on się ma do tamtej rady, to nie wiem. Znalazłam fajny obrazek, i wklejam).



Dobrą radę mamy za sobą, teraz dobra informacja.

(1963r.)
Średnia pensja - 1.763 zł.
Kostka najtańszego masła - 16 zł.
margaryny - 6 zł.
bochenek chleba - 4 zł.
ćwierć litra śmietany - 5,80 zł.
batonik "Danusia" - 4,50 zł.
tabliczka gorzkiej czekolady - 19zł.
dolar na czarnym rynku -80 zł.

Okrutnie współczuję finansom naszych rodziców i dziadków. Tych cen z górnej półki, a nawet z pawlacza...

Tamtą poradę zilustrowałam fajnym zdjęciem, a do tej informacji żadnej foty nie mam, więc rozkoszujmy się porównywaniem cen do teraźniejszych. Szczególnie, jeśli się weźmie do porównania ceny z Lidla albo z Biedronki i naszą średnią krajową, to naprawdę może się poprawić humor, przynajmniej na tę chwilę, bo wiadomo, że cieszyć się  i tak nie ma z czego... w sumie nie wiem, co by się musiało zdarzyć, żebyśmy poczuli się idealnie szczęśliwi. Na pewno nie na wiadomość o cenach spożywczych z 1963 roku...

To są urywki z pewnej książki.
Przepisałam akurat takie urywki - ciekawostki, bo nie chcę nas wpędzać w smutny nastrój, a przy innych fragmentach byłoby to jak w banku.

"Farby wodne" Lidia Ostałowska

Książka - wspomnieniowa,  reportażowa i na wielu płaszczyznach. Geograficznie oddalonych od siebie tysiące kilometrów, oraz czasowych, bo  poprowadzonych przez kilka dziesięcioleci. 
Parę zdań, o czym jest.
Główną bohaterką jest Żydówka z Czech, Dina Gottliebova;  maluje w obozie w Birkenau numery na budynkach. A ponieważ jest zdolną malarką, więc również portrety żon esesmanów. Kiedyś na ścianie baraku namalowała scenę z "Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków" W. Disneya (a po wojnie zostanie żoną głównego rysownika u Disneya, Arta Babbitta). Wtedy jej twórczość zauważa Anioł Śmierci, czyli Josef Mengele, i na jego polecenie akwarelami robi portrety podludzi do eksperymentów medycznych. Każdy pewnie pomyślał o Żydach, lecz nie. Tu prześladowania dotyczą Romów.

Wątków jest dużo, nie będę nic ujawniać; te wszystkie wątki połączone są mocnymi nićmi z główną bohaterką i mocno się jej trzymają. Jeżeli ktoś się książką zaciekawi, to ją przeczyta i wszystkiego się dowie.

Chciałam, żeby trochę było wesoło, ale słabo mi idzie, bo następna wiadomość, tym razem lokalna, bo sąsiedzka z mojej ulicy, też mało śmieszna. Spotkałam się z sąsiadką (tą, której kocur Pachar startował skutecznie do mojej Małej Mi) i dowiedziałam się, że Pacharek jest już w kocim niebie. Mała Mi nic o tym nie wie, bo listopadowe dni przesypia, a budzi się tylko w porach posiłków. Tak na Pachara nadawałam, że stary dziad młodą kotkę zabajerował, a teraz szkoda mi tłuściocha, a głównie sąsiadki.  Dobrze, że w odpowiednim czasie wzięła na wychowanie syna Pacharka i Mi, może szybko otrząśnie się z żalu. Nie ma innej rady.