220 okrążeń bez zadyszki

Działo się to mniej więcej miesiąc temu. Rozmawiałam z koleżankami i nagle w wyniku tej rozmowy okazało się, że będę jednej z nich plotła kosz, a prawidłowo mówiąc miał to być kufer.
Domyślacie się, o czym mogła być ta rozmowa? O mojej wygranej u Oli. Bardzo często moje rozmowy tam skręcają. "A'propos twojej wygranej u Oli to mówiłaś, że upleciesz koszyk, którego kunszt będzie nie do odróżnienia od oryginału?" Mówiłam, mówiłam, i do pewnego momentu się udawało, ale zawsze potem jakiś feler się znalazł. Jak im pokazywałam którąś swoją produkcję, słyszałam : Nawet ładnie, a w domyśle było: jak na ciebie. Ogólnie stwierdziły, że chyba słabo się staram.
I pouczyły mnie, że najważniejsze to ćwiczyć. (A tym to już odkryły Amerykę w konserwach!...). Bo inaczej moja wygrana pójdzie na marne. Wygrana miała być dla mnie impulsem... przecież chcę dążyć do lepszego,  a nie tkwić na początku drogi? Chcę! Koleżanka powiedziała, że ma świetny pomysł. Ja muszę dużo pleść, a ona potrzebuje dużego kosza do łazienki, gdzie właśnie zwolniło się miejsce i należy je zagospodarować. Już nawet wie czym, takim kufrokoszem, który ma mieć pokrywę. Każdy będzie dobry byleby pasował we wnękę. A za chwilę miałam już wymiary, jaki duży ma on być.
Szeroki na 35 cm, wysoki na 55cm i długi na 80 cm.
Ciemny brąz z pomarańczową przecierką.
Wzięłam się do pracy ochoczo podśpiewując:
"...nie mamy nic, nie mamy nic, oooo, do stracenia...
możemy przenosić góry i biec pod wiatr..." (Mrozu)

Kufer uplotłam splotem ósemkowym. A pokrywę zrobiłam takimi podwójnymi przekładańcami.

 

Środek kosza za pomocą wikolu zmieszanego z wodą i farbą akrylową okleiłam  ręcznikami kuchennymi,  żeby był sztywny. Kosz miał przeznaczenie do łazienki, więc dokleiłam mu sześć

nóżek z listewki, zabezpieczając przed ewentualną mokrą podłogą.

Pomarańczowe mazgaje, mam nadzieję, że je widać.... zostały zrobione celowo, zlecone, uzgodnione, zaakceptowane. Uszyłam wyściółkę do środka, żeby rozweselić ten ciemny brąz. 

 (Jeżeli któregoś razu okaże się, że ten blog przestał istnieć, to będzie znaczyło, że  blogger zablokował moje posty, najpoważniejszą przyczyną będzie zła  jakość zdjęć. Bo zamieszczanie ich tu to jest wybitne obniżanie poziomu).

Tak oto wygląda w miejscu przeznaczenia.

Mam już ochotniczki na podobny, zgodziły się poświęcić(!) dla wyższych celów, żebym mogła wyplatać w ramach ćwiczeń. Bo dziewczyny powiedziały, że widzą postępy, ale to jeszcze nie to. I że ten kosz to zrobiłam na rozgrzewkę, bardzo ładny, ale chyba na nim nie poprzestaję?
Jak jaka głupia pokazałam im wcześniej różne kosze-arcydzieła, które zrobiła Ola, żeby sobie zobaczyły, jakie wspaniałości powstają, gdy artystyczna dusza ma zręczne ręce. I że właśnie ja aspiruję do tego olimpu....tak górnolotnie powiedziałam....(dobre mam koleżanki, bo mnie śmiechem nie zabiły za ten pomysł, ale przecież  rozsądny człowiek sam wie, że ideał pozostanie ideałem...).  Dowiedziałam się też, że po takiej wyplotce mogę się poczuć rękodzielnikiem, skoro tak mi na tym zależy;  jeżeli im to przeszło przez krytyczne usta, to już coś znaczy:)
Oczywiście  mam nadzieję, że teraz będzie już łatwiej z następnym, bo przyznam się, że wyzwanie było ogromne i stres ogromny, czy dam radę.
Może i 220 okrążeń bez zadyszki (policzyłam), ale pod koniec wyplatania  z lekkim odruchem wymiotnym i wręcz mnie odrzucało od tego kosza, a wtedy koleżanki przybyły na ratunek. Jedne zawstydzały: "i jak byś się wszystkim wytłumaczyła, że zrezygnowałaś z tego kosza?", "każdy sobie pomyśli- ale słomiany ogień" (bo tak), a właścicielka kosza kategorycznie nie zgadzała się na negocjacje opóźniające termin skończenia i jeszcze wymyśliła durny powód, że musi mieć kosz przed wyjazdem z domu na kilka dni. Co ma wyjazd do kufra? Odpowiedziała, że właśnie ma i już.
(Tyle ma, co g... do zielonych spodni ....)
Mogła najwyżej myśleć, że  po powrocie, gdy zapyta o kufer to usłyszy: kufer? jaki kufer? :))