Halo!

Nie mogę pominąć milczeniem pewnego pięknego fragmentu.
Jako miłośniczka i zapalczywa wyznawczyni regionalnej rozgłośni radiowej popełniłabym grzech, jakbym nie wykorzystała okazji, że w książce dwa razy jest napisane słowo: "radio", i tego z premedytacją nie wykorzystała.
Astrid Lingren (do zdjęcia pozuje z córką)  pracowała w firmie, która zajmowała się sprzedażą książek i aparatów radiowych.
I właśnie wtedy miała miejsce opisana przez nią historyjka.

 

 

"Działo się to w czasach, gdy radio było jeszcze bardzo młode i niedoskonałe.
Przychodziły stosy listów ze skargami.
Pewien wieśniak z Varnlandii kupił sobie aparat i zaprosił całą wieś, aby posłuchała tego cuda, radio nie wydało jednak żadnego dźwięku.
"Czy to jest dobra rekomendacja dla was, czy dla mnie?" - dopytywał się z uzasadnioną goryczą.
Nasz poczciwy księgowy zawsze bardzo przejmował się skargami.
Pewnego dnia, gdy pokój szefa był pusty, wślizgnęłam się tam i zadzwoniłam do księgowego, który siedział w sąsiednim pomieszczeniu.
"Kupiłam jeden z waszych tak zwanych aparatów radiowych" - powiedziałam na wstępie.
A potem zaczęłam wymyślać.
Księgowy bronił się słabo.
"Nie znam sprawy - powiedział - Najpierw muszę ją zbadać".
"Mogę mówić z kimś innym? - wrzasnęłam wściekle. - Z kimś, kto nie jest upośledzony na umyśle".
Do dzisiaj uważam, że wysoko mnie oceniał, skoro wpadł pędem do pokoju szefa, żebym mu pomogła.
Na szczęście zdążyłam błyskawicznie odłożyć słuchawkę.
Księgowy błagał mnie, bym rozmówiła się z tą straszną babą, więc spełniłam jego prośbę.
Stał obok i słuchał mnie z roziskrzonym wzrokiem.
Zaśmiewał się i klepał w kolana, a potem powiedział, że nigdy nie słyszał jeszcze nikogo, kto potrafiłby usadzić starą harpię tak dobrze jak ja."

"Astrid Lingren Opowieść o życiu i twórczości" Margareta Stromsted

Jestem zachwycona tą niezwykłą pisarką. Może dlatego pisała wyjątkowe opowieści, bo życia nie miała usłanego różami, a jak trafiła się raz róża, to kolcami zraniła do krwi. Po lekturze usiadłam, przymknęłam oczy i zobaczyłam siebie biegającą po Bullerbyn z tamtymi dzieciakami. Jak to było dawno!

No to teraz miękkie lądowanie na "telefonie".
Bo tamta historyjka opowiedziana przez Astrid też zaczyna się od radia, a kończy na telefonie.

- Halo, taxi?
- Tak.
- Czy zawieziecie mnie do stolicy Niemiec?
- Oszalał pan? Wie pan, jak daleko leży Berlin?
- Berlin... Sześć liter... pasuje!