Obiecanka paryżanka

Ktoś przypomniał mi słowa, które kiedyś często do mnie rodzina kierowała z komentarzem, że skoro profesor Witold Kula tak mówił, to tylko stosować i nie analizować (nie osobiście do mnie mówił, rodzina mogła sama się zastosować). A cytowali je jako zachętę do wytężonej pracy: "Żeby coś w życiu osiągnąć trzeba mieć nie tylko olej w głowie, ale też ołów w dupie".
Co do oleju w głowie, to nie ma się dużego wpływu, czy coś tam chlupocze, czy nie chlupocze, ale przysiąść i wziąć się do roboty, to jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

Kilka dni temu stwierdziłam, że koniec z wymówkami, muszę wreszcie spełnić obietnicę daną koleżance (co mnie podkusiło?), że dostanie ode mnie wyszywaną torbę paryską. Ta, którą kiedyś wyhaftowałam bardzo jej się podobała, i żal jej było, że nie ona, lecz kto inny rozbija się z paryską po świecie, (niech będzie że rozbija....).
Tamtą torbę  rodziłam w męce przez pół zimy, porywami, bo duże ilości pracy przy niej za bardzo pobudzały moją adrenalinę. Objawiało się to głównie chęcią ucieczki, gdzie pieprz rośnie. 
Strachu, że się namęczę i byle co wymęczę, bo wyszywać nie umiem.
Ale też jarało do walki z przeciwnymi żywiołami (przeciwne żywioły wciąż dobrze się mają!).

Co zrobić, żeby obiecana torba przestała krążyć jak sęp? uszyć ją.
Jakakolwiek będzie, niech wreszcie będzie.



Pierwszy krok zrobiłam kupując w lumkpu materiał (zaklęty w sukienkę; na pewno super laska w niej paradowała, bo skrojona na szczupłą i kształtną figurę;  tkanina jest lejąca, opływająca)  cieniutki i nieprześwitujący, bo planowałam uszyć torbę z podszewką taką samą jak wierzch, a cieniutka tu i tam, nie będzie sprawiała wrażenia ciężkiego torbiszcza.
Manewr się udał,  i wydaje mi się, że torba jest szykowna.
Po bokach wszyłam troczki z jasnymi koralikami, dla urody.
Wzór na torbę jest z przepastnego pinterestu, ale troczki wymyśliły oponki w mojej w głowie.

Wyszywanie rozegrałam w ten sposób, że przyszyłam sznurek jako kontury wieży Eiffla,  koleżanka została poinformowana, że z hafciarstwem mi nie po drodze. Zrozumiała i przyzwoliła na coś w zamian, może być sznurek.

 

Gdy trzeba było brać się za pikowanie napisu,  to rozpoczęłam wertowanie stron w poszukiwaniu sposobu pikowania bez stopki.... Bo chyba jest to możliwe do pioruna?? Jest!
Jeżeli ktoś będzie potrzebował,  jest tu:  http://szyciotyp.blogspot.com/.
Dziękuję Szyciotypowi za naukę:))

Koleżanka, którą obdarowałam torbą, zażyczyła sobie odsetki za długie wyczekiwanie na obiecankę paryżankę, w postaci skrętu za miasto i spaceru po zielonych terenach.
A poza tym chciała, żeby jej małe dziecko usłyszało koncert ptactwa majowego. (Dziecko przespało całą świergotną rewelację muzyczną).





Na tej łączce rozlokowałyśmy się z krzesełkami. Nie było to bardzo daleko za miastem, raczej bardzo blisko, ale jednak za miastem, powietrze aromatyczne i młoda zieleń.
Pod wierzbą, która później posłużyła torbie jako tło do zdjęcia, odkryłyśmy taką tabliczkę:
Wierzba im. Katarzyny Nosowskiej, której twórczość ocaliła moje życie. 01.04.2015

Lubię Kasię Nosowską, moją ziomkę, ale nie znam dobrze jej twórczości, lecz w najbliższym czasie się jej przypatrzę. Kasia nie tylko śpiewa, ale i pisze.
Pewnie mocne rzeczy, które w duecie z wierzbą mają działanie terapeutyczne!

 

To ta wierzba, rozdarta na pół, jak to wierzba....
I ta torba, mocno zszyta, nic jej nie rozedrze, na psa urok...

Torba jest duża, bo koleżanka lubi duże torby (a najbardziej by lubiła taką, żeby żyrandol się w niej zmieścił. Torba ode mnie jest spora, jednak nie olbrzymia. Materiału nie stało).

 

 

A, wkleję jeszcze jedno zdjęcie, co tam....

Prawda, jakie piękne nizinne tereny? tylko zieleń dookoła i ani jednego pożółkłego listka, a ta wijąca wstążeczka to jest rzeczka...

(Bo wcale nie fotografowałam torby, tak jakoś sama wpadła w kadr...a poza tym koralik tak się błyszczy, no tak, odgapił od rzeczki).