Od Celiny

Zaczęło się od sukienek komunijnych, że takie przesłodzone bezy czasami szyją krawcowe na zamówienie mamuś dziewczynek przystępujących do I komunii świętej.
Moja koleżanka z pracy była na przyjęciu w rodziny swojego chłopaka (nie podejmuję się odtwarzać pokrewieństwa jego i dziecka komunijnego, ale na pewno była to dziewczynka), i w poniedziałek opowiadała nam o swoich wrażeniach z uroczystości.
Również o tym, co było na poczęstunek. Okazało się, że niczym smacznym się nie uraczyła. Bo dania były takie, których ona nie lubi, tzn. rosół i schabowe, a sałatki, które akurat lubi,  były niedoprawione. (Zdarzają się w przyrodzie tzw. francuskie pieski, ciężka dola ugościć takiego z całego serca.... ).
Jedyne, co jej posmakowało, i to bardzo, to ciasto szpinakowe. Nie zapytała o przepis, bo w ogóle mało się tam udzielała, ale ciasto przynajmniej pochwaliła, więc nie została może uznana w rodzinie chłopaka za wybitnego dziwoląga (a że jest dziwolągiem, to każdy poświadczy, dowodów na pęczki...).
Zapragnęłam więc spróbować  takie ciasto, które moja koleżanka wychwalała nieczęstym u niej głosem anioła.
Zaczęłam szukać przepisu po znajomych, bo przecież ta ...grochowa nie otworzyła pyska, żeby słówko wydębić na temat przepisu. Wszyscy moi znajomi okazali się mało światowi i zapytani proponowali mi bardzo podobno dobry szpinak na ostro z jajkiem.
Aż wreszcie okazało się (a to dopiero!), że mogę natychmiast mieć ten przepis w ręku wpisując w wyszukiwarkę: ciasto ze szpinakiem i granatem, i nie smędzić dłużej, bo nie ma do tego powodu.
Tak też zrobiłam, i smędy jak nożem uciął.
Od pierwszego kopa trafił mi się super blog: Przyjemność z pieczenia,  czuję że będę go wertowała nie tylko dla potrzeby, ale również dla przyjemności (z pieczenia).
Leśny mech, tak blogerka nazwała ciasto.
Gdy zapoznałam się z tym łatwym przepisem (bo uwielbiam łatwe przepisy), to pobiegłam po składniki do ciasta.
Skomplikowane wydało mi się jedynie ubijanie śmietany, bo słyszałam, że nie zawsze się ubije na sztywno, ale dwa fixy powinny temu zaradzić.
Zrobiłam dokładnie tak, jak radzi Celina.
W komentarzach przeczytałam, że żurawina jest tak samo dobra jak granat do posypania, więc dałam  ją pół na pół z granatem.

No to teraz nasz bohater: Ciasto ze szpinakiem.

Mrożony szpinak w tafelku (450g z Lidla) ułożyłam rano na plastikowym sitku, a sama udałam się do pracy.
Wieczorem rozpoczęłam cukiernicze rękodzieło.
W misce zmiksowałam 3 jaja z 1 i 1/3 szkl. cukru.
Do tego w czasie miksowania wlałam 1 i 1/3 szkl. oleju.
Również w czasie miksowania wsypałam 2 szkl. mąki krupczatki połączonej z 2 łyżeczkami proszku do pieczenia (Celina daje 3 łyżeczki, ale zaryzykowałam 2).
Wyłączyłam mikser.
Zgarnęłam łyżką z sitka rozmrożony i osączony z wody szpinak (osączył się w czasie rozmrażania), i wrzuciłam go do zmiksowanej masy.
Rozmieszałam łyżką.
Wlałam na wyłożoną papierem blachę i wstawiłam do średnio nagrzanego piekarnika.
Piekłam ponad godzinę, aż do skutecznej próby suchego patyczka.
Do ostudzenia nie przyłożyłam ręki, stygło samo w nocy.
Nazajutrz rano kontynuując rozpoczęte wczoraj dzieło obcięłam z ciasta wierzch i pokruszyłam do miseczki.
Potem ubiłam mikserem pół litra 30% śmietanki.
Pod koniec ubijania dodałam 2 Fixy do śmietany, cukier waniliowy i 4 łyżeczki cukru pudru.
Bitą śmietanę rozprowadziłam na cieście, na śmietanę rzuciłam okruchy, na okruchy rzuciłam żurawinę i kuleczki granatu. Nie razem, tylko na jedną część granat, na drugą żurawinę.
Docisnęłam.
Pstryknęłam kilka zdjęć

Ciasto nie dość, że pięknie wygląda, to jest pyszne.
Jednak jak na moje podniebienie, to oleju jest odrobinę za dużo.
Ale to tylko moje całkiem odrębne odczucie, bo gościom bardzo smakowało i się dopominają o więcej. Głośno wyrazili entuzjazm, że nikt się po mnie nie spodziewał, że tworzę takie mistrzowskie rękodzieła cukiernicze...
No i wreszcie jakieś rękodzieło ujrzało światło dzienne!
PS
Czy ktoś pomyślał po przeczytaniu wstępu, że może przyłożyłam rękę do zmiany lub przeróbki jakiejś bezowatej sukieneczki? To się całkiem nie pomylił, bo naprawdę kiedyś przerabiałam białą sukieneczkę i nawet właścicielka była zadowolona z przeróbki (inna sprawa, że nie miała wyjścia, bo było już za późno na inne interwencje, haha...)