Moja wieczorna przygoda

Byłam wczoraj późnym wieczorem na szybkich zakupach, bo kocia spiżarnia zaświeciła pustkami.
A przy okazji pod natchnieniem  chwili zapakowałam do koszyka kilka drobiazgów dla reszty rodziny.
Zapłaciłam przy kasie i wyjechałam z wózkiem ze sklepu, a wtedy znalazła się przy mnie młoda kobieta w średnim wieku i zapytała grzecznie, lecz natrętnie:
- Obligacje, gdzie tu?
Pomyślałam sobie, że jest już prawie 21,oo i dziwne by było, gdyby jakiś bank sprzedawał teraz obligacje. W sobotę. Ale skoro kobieta podeszła akurat do mnie, to widocznie wyglądam na obeznaną znawczynię bankowych tajemnic, więc z przepraszającym uśmiechem odpowiedziałam:
- Nigdzie tu w pobliżu nie ma banku.
Kobieta powtórzyła swoje:
- Obligacje! gdzie tu?
Wtedy szybko zaczęłam rozkminiać, co z tymi obligacjami.
Może nie żadne obligacje, tylko szuka kantoru, albo nawet zwykłego bankomatu. Ludzie czasem takie mają pomysły, że Panie Boże przebacz.
Więc strzeliłam:
- Bankomat? Jest tu kilka bankomatów!
Widocznie pudło, bo młoda kobieta w średnim wieku się obruszyła i teatralnie wyszeptała:
- Obligacje! Szczacz!
Napisane wygląda dziwnie, ale jak powiedziała "szczacz", to byłam w domu, hm, niektórzy obligacje taktują jak ubikacje...
(Ta kobieta to mi wygląda na niemiecką Polkę,  twardo wymawiała zgłoski, ale jednak po polsku, to ja okazałam się niekumata!)

Zanim pojechałam po karmę, to realizowałam twórczość rękodzielniczą.

Twórczość pstryknęłam na kamieniach, na nich twórczość schła i mimochodem stały się one metaforą mojej twórczości (bo tak mi ona ciężko ostatnio idzie, niczym tłuczenie kamieni. W tym przypadku stałam jakby pod murem,  a nad moją  głową tkwiła osoba z mieczem Damoklesa w dłoni).
Gdy już twórczość wyschła, to polakierowałam ją na błyszcząco i wręczyłam osobie, która zadowolona, że kształt i rozmiary się zgadzają, przemówiła wreszcie ludzkim głosem.
Powiedziała, że amfora będzie ładnie wyglądała z wciśniętą do środka doniczką z fiołkiem alpejskim, który wręczy w formie prezentu swojej babci.
Jako ciekawostkę powiem, że gdy zapytałam, jaki nadać kolor amforze, żeby była wdzięcznym tłem dla fiołka, pokazano mi paluchem kolor słodko nazywany "lody jagodowe". Ta barwa bije rekordy w rankingu popularności w kółku moich znajomych.  Osobiście mocno zachęcałam osobę do białego, nie negując przy tym "lodów jagodowych", lecz delikatnie szturmując, że ładniej będzie fiołkowi w białej osłonce na parapecie u babci w kuchni. I tak się stało.

 

Ten obrazek znalazłam jako ilustrację do mojej wieczornej przygody obligacjowej. Jest jeszcze lepszy niż sama przygoda, chociaż przygoda też mnie rozebrała.