Bez cukru, proszę

"Bez cukru, proszę" Katarzyna Miller, aha,  to na pewno będzie o psychologicznym podejściu do odchudzania.
Takie było moje skojarzenie na cukier w tytule i profesję autorki książki.
A to chodziło zupełnie o co innego, o niecukrowany wywiad, którego udzieliła Katarzyna Miller dziennikarce Danucie Kondratowicz.
O odchudzanie też padło parę zdań, ale nie był to temat wiodący.
Przyznaję, że niejeden raz czułam duży podziw dla autorki.
Okazało się, że nie ja jedna.
Przeczytałam, że Piotr Najsztub w tvn tak powiedział: Zaimponowała mi pani. A było to wtedy, gdy rozmówcy w studiu wzięli ją w cztery ognie pytań o odchudzanie (wydaje mi się, że cztery osoby prowadziły z nią rozmowę, a były one spektakularnie odchudzone, m.in. P.Najsztub i A.Mucha), aż w końcu padło takie pytanie: czy  odchudziłaby się pani, żeby być piękną?
A ona odpowiedziała: przecież jestem piękna!
Katarzynę Miller kojarzyłam z telewizji, a moje wizualne wrażenie było takie, że patrzę na kobietę około czterdziestoletnią; to mówił jej sposób bycia, uroda i poglądy. Tymczasem dowiedziałam się, że jest sporo po sześćdziesiątce, ... gdyby nie zamieszczone zdjęcia z dzieciństwa i młodości, gdzie widać tamtą współczesność, to byłabym pewna, że chochlik drukarski przesunął datę urodzin dwadzieścia lat wstecz.
Książka jest skonstruowana w formie rozmów, w której nie ma tematów tabu: dzieciństwo przy matce nie kochającej swojego dziecka, seksualne związki z mężczyznami, erotyczne związki, miłość, ból, lęk, starość, śmierć.

Autorka na koniec tak pisze (i jest to również podsumowanie książki):

"Dzielę się sobą, ponieważ chcę powiedzieć ludziom, że mamy różny stopień trudności w życiu.
Różny stopień cierpienia i lęku.
Każde z tych doświadczeń jest ważne, ponieważ dotyka ciebie osobiście.
Natomiast to, czego doznajesz, szczególnie od rodziców czy opiekunów, kładzie się na całym twoim życiu albo cieniem, albo blaskiem.
A najczęściej i cieniem, i blaskiem.
Będzie tak zawsze.
Cienie nie determinują nas jednak w stu procentach i na zawsze.
Mamy wybór.
Mało tego, nie liczmy tylko na blaski.
Życie musi mieć różnorodność, aby miało bogactwo i gęstwinę.
Żeby miało znaczenie.
Nie ma radości bez smutku.
W życiu jest miejsce na jedno i drugie równocześnie.
Jedność przeciwieństw jest cenna."

W życiu czytelniczym pozytywnie, bo trafiła mi się ta arcyciekawa lektura.

W życiu domowym już gorzej, bo Bobek chory i został przeniesiony do separatki, żeby nie zarażał matki karmiącej. No i niemowlaków, które marzą o spotkaniu z wujkiem Bobkiem w jego tajemniczej separatce. Wujek z klamotami dostał eksmisję do garażu. Ma tam spokój, może spać cały dzień jedynie z małymi przerwami na krople do oczu i tabletki.
I powinien pospieszyć się ze zdrowieniem, bo jak się będzie ociągał, to trojaczki jego siostry (czyli Małej Mi) za parę dni go nie poznają.
Wujek Bobek swój tradycyjny co półroczny katar złapał miesiąc przed terminem, a dzieci są jeszcze za małe na poczęstunek kichaczką od chorowitego wujka.

 

Wujek zamyślił się, bo niezbyt podoba mu się tymczasowy adres, ale to już postanowione, nie chce chodzić z maseczką na pysku (bo nie chce), więc kwarantanna garażowa. Kropka.