Sory za pomyłkę

Nie będę dłużej zwlekać z wyjawieniem prawdy, chociaż nie będzie to dla mnie miłe; bańka mydlana mojego przemądrzalstwa właśnie pęknie na Waszych oczach.
Było to w ubiegłym tygodniu.
Spotkałam kolegę, który jest zdolnym studentem weterynarii na wakacjach i pochwaliłam mu się, że zostałam babcią; on uczynnie zaproponował, że obluka  wnuczęta. Przyjęłam to z wdzięcznością, bo jeszcze nigdy nie miałam do czynienia z noworodkami i mimo częściowego zaufania do Małej Mi, jako położnicy (no bo wydawała się przez jakiś czas wyrachowaną kombinatorką) wolałam, żeby fachowa siła potwierdziła, że wszystko z trojaczkami gra. Jako niefachowa siła czułam, że gra, bo przecież przyszły na świat dorodne chłopaczki, jadły z apetytem i stawały coraz okrąglejsze.  Jeden bardzo gruby, drugi średnio gruby, a trzeci taki sobie. Kolega wziął w ręce kociaczki,  i obwieścił:  macie dwie dziewczynki-kolubrynki, a ten taki sobie to chłopiec.

Musiałam teraz odkręcać tamte informacje, pierwszej powiedziałam sąsiadce od Pachara, że chłopiec jest jeden, najmniejszy; i zapytałam, czy w dalszym ciągu reflektuje na Pacharowego syna, bo przedtem podobały jej się dwa mocno okazałe kocie egzemplarze, bowiem były dowodem na doskonałe geny Pachara (yhy...). Przybiegła, żeby ponownie zobaczyć dziedzica Pacharkowej fortuny, wzięła go na ręce i, ufff, widziałam, że chętnie już by go nie oddawała.
"Ależ on przypomina mojego Pacharka!"
"Chyba nie powie pani, że wykapany?.."
"Bo wcale nie wykapany, tylko porządnie zrobiony!"- zażartowała z wdziękiem.
Obłęd jakiś.
Jakbym nie znała Pachara, to może bym uwierzyła w rodzinne podobieństwo. Ale niestety znam i prawda jest inna.

 

Jeszcze kilka słów o Małej Mi. Raz byłam naocznym świadkiem, jak trybiki w jej głowie się obracają i wypracowują taką myśl: skoro nie chcemy, żeby sypiała z nami i ze swoim przychówkiem na jednym łóżku (za każdym razem, gdy dostarczała nam dzieci kilka razy w nocy, to delegowaliśmy kocią rodzinę z powrotem do kontenerka), to dzieci niech sobie śpią w tym cudownym kontenerku, a ona wraca do obyczajów ze swoich panieńskich czasów. I w czasie, gdy dzieci drą pyski w kontenerku, ona kładzie się między nas w środeczek, ewentualnie bez wychodnego wypuszcza się do najt klubu na całą noc. Doprowadziła do tego, że sama wzięłam dzieci do nas na łóżko i poprosiłam Mi, żeby się nimi zajęła, a ona się łaskawie zgodziła. Sypialnia jest więc pokojem matki i dzieci, my przenieśliśmy się tymczasowo na gościnną wersalkę. Nikt w rodzinie o tym nie wie; nie pytają, my nie mówimy.
No więc jaką matką jest Mała Mi? to ja okazałam się niesprawna umysłowo, jeżeli wątpiłam w jej rodzicielką dojrzałość. Wydawało mi się na przykład dziwne, że zostawia niemowlaki z psami. Asza jest co prawda oddaną i wierną nianią, ale że dopuściła do dzieci zrytego wujka Matysa, a on wykorzystał chwilę, żeby wykraść kociątko i zanieść do siebie na posłanie (kilka zbiegów okoliczności przerwało mu kidnapping, a teraz Matys jest monitorowany). Niefrasobliwie pozwala też babci i dziadkowi robić z dziećmi, co im się zamarzy (a ciągle marzy im się zacałowywanie dzieciaczków do utraty tchu, nie niemowlaków tchu, lecz babci i dziadka).

Wiem, że filmik jest bardzo beznadziejnej jakości, ale jest tak rozczulający, że muszę go wkleić.
Poza tym i tak wszyscy wiedzą, że u mnie tradycyjnie zdjęcia są fatalne, a tradycja rzecz święta.