Podobieństwo nie istnieje

Dzisiaj sąsiadka poczekała na mnie aż wysiadłam z auta i rzekła, że ona właśnie się wybiera do nas zobaczyć dzieci Pacharka (dzieci Pacharka!!!.... hehehe!!!...).
Mówię: Proszę bardzo, ale wie pani, dzieci niezbyt są podobne z urody do Pacharka (z urody!!!... hehehe!!!.....).
Udała, że nie słyszy (może naprawdę nie słyszała jako osoba trzeciej lub czwartej młodości).
Słodkie krówki właśnie spały, mordeczki troszkę było widać z boczku, za to jeden rozwalony jak pasza na matczynym futrze pokazał buzię, a sąsiadka, gdy go zobaczyła, to zaniemówiła.

Potem złapała maleństwo jak diabeł dobrą duszę i wyświegotała:
Przecież to jest wypisz wymaluj Pacharek, jego pyszczek, jego grymas!!!!!
(Szkoda, że nie mam zdjęcia, żebyście zobaczyli zakazany pręgowany pysk Pachara, jego czarny kinol i porównali ze słodkim pysiem króweczka, przysięgam z ręką na sercu, podobieństwo nie istnieje!)
Ona mówi dalej: Futro ma czarno-białe po Małej Mi, ale widać, że to syn Pacharka. A ja ich przecież złapałam na gorącym uczynku, no i proszę, mój stary Pacharek okazał się jeszcze stuprocentowym mężczyzną, trzech synów spłodził! (hehehe.... drzewo też posadził i dom wybudował!!!).
No i oczywiście już jest wiadomo, że maleństwo będzie właścicielem puchowej pierzyny w domu swojego biologicznego ojca (czyli Pachara, hehe....), i nie ma dyskusji.
Tak naprawdę, to nie mogę do tej pory wyjść ze zdumienia, że sąsiadka jest przekonana o ojcostwie  Pachara i widzi podobieństwo tam, gdzie go nie ma! Niech tam sobie widzi, a dziecko będzie miało dobrobyt, tylko jeszcze jest pytanie, co zrobi Pachar, gdy zobaczy u siebie "syna"?

A ja jestem tu tylko na chwilę,  bo mój własny syn (chrzestny) napomknął, że dawno nie był w kinie, więc w ramach matczynych obowiązków zabieram go na lody (lody w ramach własnej matczynej inwencji, bo matczyną inwencję ciągnie do lodów), do kina może też pójdziemy, bo kto wie, jak się wieczór potoczy...