Smak rafaello

Zaplanowałyśmy z koleżanką wypad do Schwedt na zakupy i na rekonesans, bo ona też tak jak ja, chce zrobić mały remoncik, no i oficjalna wersja była taka, że jedziemy zobaczyć, co sklepach piszczy i w jakich cenach.
A poza tym babcia koleżanki zażyczyła sobie słodyczy niemieckich. Głupio mi o tym pisać, bo przecież każdy wie, że polskie słodycze są najlepsze na świecie. Ale babcia kiedyś poczęstowana wpadła w zachwyt, i teraz ma takie słodkie zachcianki. Koleżanka twierdzi, że jej babcia zawsze była wyjątkowa,  teraz też nie zgapia od innych oklepanego frazesu, że niemiecka chemia gospodarcza jest lepsza od naszej, tylko działa we własnej niszy. Himalaje osiągnęła przysięgając, że niemieckie rafaello jest lepsze..., ja nie odniosę się do tego, bo nie próbowałam niemieckiego rafaello. Jej syn mówi, że babcia świruje, a wnuczka nic nie mówi tylko dostarcza towar... A do mnie tak babcię tłumaczy: że ludziom "w latach" czasem smak się zmienia i babci się zmieniło w takim dziwnym kierunku. Dobrze, że nie błaga o oryginalne szwajcarskie torty czy belgijskie praliny, bo trudniej byłoby spełniać jej kaprysy, bez oszukaństwa oczywiście.
No to taki był oficjalny cel wyjazdu, a nieoficjalnie to chciałyśmy wykorzystać ten czas na wymianę poglądów na kilka spraw.
Miałyśmy wyjechać rano moim samochodem, ale cholernik usłyszał rozmowę, gdy dzwoniłam do koleżanki, że zaraz u niej będę, i postanowił popsuć nam plany wyjazdowe dokonując samookaleczenia (ciachął się w przednie koło ostrym gwoździem, o co mu chodziło? od kiedy urodziły się wnuczęta, to jakoś wszyscy, oprócz kociąt, czują się niedopieszczeni,  człowiek, zwierzę, to i samochód nie chce być gorszy). 
Ale wzięłyśmy go z drugiej mańki, bo pojechałyśmy koleżanki samochodem nie strojącym fochów.
Podróż zaczęła się tak, że zaraz za miastem na poboczu mignął mi przed oczami łabędź, koleżanka nie chciała wierzyć, wrzuciła tylny bieg i dała do tyłu;  jednak łabędź nie był złudzeniem optycznym i całkowicie żywy przechadzał się wzdłuż szosy.

Pomyślałyśmy, że to nie jest miejsce na  łabędziowe życie prywatne ani zawodowe (co mógłby robić na krawędzi drogi? mimo, że piękny, to nie miał zalotnego wyglądu tirówki...), po krótkiej naradzie zadzwoniłyśmy do łowczego miejskiego, bo jego numer jeszcze miałam w swoim telefonie od czasu tamtej akcji z gawronem na parkingu samochodowym. Łowczy się zainteresował, stwierdził, że ten wodny ptak zabłądził i sam się nie wydostanie,  musimy mu pomóc oderwać się od lądu, a akwenu to już on sobie poszuka we własnym zakresie.  

Łowczy wydawał polecenia, a my je skwapliwie wypełnialiśmy, bo dołączyło do nas jeszcze kilku kierowców z korka, który nagle się ustawił. Trzeba było zaasekurować ptaka na wolną przestrzeń, żeby mógł wystartować, a do startu to on musi mieć bardzo dużo miejsca. W końcu ptaszysko poleciało, machając na pożegnanie zadartym ogonkiem. 

Potem już sobie spokojnie jechałyśmy wypełniać własne biznesy, tylko jeszcze raz musiałyśmy się zatrzymać, ale to już za granicą, bo shaltowała nas niemiecka policja: "Passporten Sie bitte". Rutynowa kontrola!
Po kontroli odjechałyśmy zadowolone,  okazało się bowiem, że żadna z nas nie jest poszukiwana.
Połaziłyśmy sobie po mieście i z torbą pełną słodyczy na tylnej kanapie wracamy na ojczyzny łono, a tu nagle tuż przed ojczystą granicą niespodzianka,  znów policja i "Passporten Sie bitte". 
Jeżeli napiszę, że to ten sam patrol policji to powiecie, że przeginam? popatrzyli na pełną torbę słodkich zakupów i zaczęli się śmiać, bo nie wyglądałyśmy na aż tak słodkie dziewuszki, jakimi się okazałyśmy... Najważniejsze, że szczęśliwie dojechałyśmy do domu jako osoby w dalszym ciągu nie ścigane przez niemieckie i europejskie gliny.

Mimo tamtej wielkiej torby cukrów, to i tak największą chętkę mamy na takiego słodkiego przystojnego "rafaello", który schował się w tej torbie, co na zdjęciu.

 

I nawet, owszem, mamy takich. Ja kilku osobników, a koleżanka tylko jednego, ale za to jest to bardzo piękna mężczyzna perska.