On się nigdy nie pomyli

Wejdźmy do kafe baru

a Jacek Hugo-Bader opowie nam, co robi pewna mądra roślina przed przyjściem srogiej zimy.

"Ostatniej nocy przed definitywnym przyjściem zimy (a nie jakimś tam przymrozkiem w granicach -20 stopni C) ten przebiegły, mierzący półtora-dwa metry wzrostu krzew sam kładzie się na ziemi.
Cały krzak rozściela się, ze wszystkich sił przytula się do gruntu.
Robi wszystko, żeby przykryła go jak najgrubsza pierzyna śniegu i jeszcze kombinuje, żeby zrobić to w ostatniej chwili - przecież zima trwa tu osiem miesięcy.
Naciąga zatem na siebie ostatni śnieg przed wielkimi mrozami.
NIGDY SIĘ NIE MYLI.
Nazywają go tutaj stłannikiem, od słowa stielitca - ścielić, słać..
Tej nocy na Górnej Kołymie (gdzie teraz jestem) poprzewracały się wszystkie cedrowce.
Wstaną dopiero na wiosnę.
I znowu dzięki nim ludzie dowiedzą się o jej nadejściu.
Bo na oko będzie jeszcze poważna zima, a one wyrwą się spod śniegu na siłę - do światła, do słońca.
Będą wiedziały, że strasznych mrozów już nie będzie, że jak na Kołymę, to już wiosna."

Ten mądry krzew jest podobny do naszej limby tatrzańskiej, w Rosji zwanej cedrem syberyjskim, jedynej rośliny, która na Dalekiej Północy jest zielona przez cały rok.

Cedr syberyjski ma całkiem zwyczajne szyszki, a w nich są bardzo smaczne nasionka.

Książka "Dzienniki kołymskie" jest reportażem z wyprawy Jacka Hugo-Badera do pokrytej lodem i śniegiem Kołymy, gdzie temperatura zimą przekracza (tak!) minus 50 stopni C.
Trzeba przyznać, że trafiłam z idealną lekturą na lipcową zimną noc; wystarczy po prostu wyobrazić sobie, z jakim klimatem oni tam muszą się zmagać, żeby poczuć dookoła przyjemnie otulające ciepełko.

A poza tym mamy wyjątkowo gorące noce ze względu na trzech budrysów i ich matkę, która stanowczo uważa, że gdyby wiedziała wcześniej, że matczyne obowiązki musi wypełniać w kontenerku, to by się nie dała z tym całym macierzyństwem w butelkę nabić.