Jak ma się piernik nie rozpuścić

W sobotę mikołajki i idziemy do znajomych. Będzie troszkę inny skład osobowy niż na andrzejkach, jednak czuję że to  mikołajkowe spotkanie będzie wieczorem wywalonym w kosmos na seansie spirytus-tycznym. Inaczej być nie może, chociaż chętnie bym się założyła i przegrała... Ale za często się  nie spotykamy, więc trza iść bez dyskusji  i spróbować się  nie urżnąć.
Dzisiaj byłam po prezenty, kupiłam takie  fajne kalendarzyki dla dziewczyn,

świeczkę z zimowym pejzażem

świecznik na jedną lampkę...

i bałwanka w czarodziejskiej kuli

no i jeszcze wódę, bo chłopaki tylko takie prezenty piją. Oczywiście głupie gadanie.
Ale niech im będzie....

"Galeria potworów" - Agnieszka Osiecka
Przeczytałam,.... i dla Was fragmencik

"To jest w ogóle dziwna rzecz z tym rozpieszczaniem piernika: przeciętni mężczyżni, ogólnie rzecz biorąc, wolą dziewczynę porządną od nieporządnej, natomiast kobiety - odwrotnie. Mężczyzna puszczający się jak gwizdek, i w ogóle niechlujny moralnie, ma nieprawdopodobne wzięcie u niewiast, szczególnie tych wrażliwych. Przechodzi takie cudo z ręki do ręki jak puchar przechodni, "twarz mu blednie, włos mu rzednie", a cena, nie wiedzieć czemu, rośnie.

Można powiedzieć, że taki jegomość jest jak burgundzkie wino : im starszy , tym droższy. Zaczyna jako młody playboy w lokalu "Zdrojowa" w Szczawnicy, a kończy (a właściwie : nie kończy) na dyplomatycznych salonach. Forma z wolna robi się koszmarna, ale co robić, kiedy kobiety szaleją.

Wykwintne malarki tną sobie żyły, aż świszcze, a tłumaczki z łużyckiego porzucają mężów - techników budowlanych na dorobku, i w ogóle zacności ludzi. Nic dziwnego, że piernik zupełnie przestaje się kontrolować i rozmamłuje się doszczętnie jak dziecko w pieluchach... Niedawno było tak, że poznałam ambasadorową ćwierćmocarstwa. Przepiękna kobieta, postawna, tajemnicza, niezwykle dystyngowana.

Któregoś dnia wyznała mi, przy melancholijnym podwieczorku, że wszedł w jej życie niesamowity mężczyzna. I żebym przyszła do niej na przyjęcie, to ona mi go pokaże.

Przychodzę, krążę, i już pierwsza runda fatalna : do mego kółka przykleił się bełkotliwy kurdupel. Twarz wymięta, krawat wymięty, ogólne wymiętoszenie, kaczy wzrost, wiek ze starego portfela. W dodatku osobnik okazuje się bezczelny, ględzi jak najęty. Opowiada anegdotę z dwóch tysięcy słów, na co, jak wiadomo, na przyjęciach dyplomatycznych mógł sobie pozwolić tylko Churchill, i to po wygraniu wojny, a nie przed.

I co się dzieje ? Widzę, jak z penetrariów wynurza się moja piękność, płynie prosto ku nam i dramatycznie wskazuje kurdupla : to ten.

I jak ma się piernik nie rozpuścić."

Zdumiewające, ale osobiście znam jednego rozpuszczonego piernika, ojca mojej koleżanki. I znam też niestety faceta, który za parę lat będzie rozpuszczonym piernikiem, bo w tę stronę zmierza.
Czy dlatego, że Agnieszka Osiecka była poetką, to mądrzej patrzyła i po mistrzowsku klasyfikowała ludzi?