Whiplash

Zdarza się, że  obejrzę jakiś film, który dość mi się podoba,  nie na tyle jednak, żeby o nim tu napisać i polecić. Ale tym razem jest inaczej, obejrzałam i bezwzględnie polecam wszystkim tym, którzy go jeszcze nie widzieli.
"Whiplash".


Włączyłam film, obok mnie  patyk i stos papieru, żeby czasu nie wytracać. Potem jednak zapomniałam o skręcaniu rurek, bo nie mogłam oderwać wzroku od ekranu.
Akcja filmu toczy się w szkole muzycznej. Naukę  rozpoczyna tam zdolny perkusista 19letni Andrew.


W czasie, gdy ćwiczył te swoje uderzenia w bębny, zobaczył go, a głównie usłyszał Fletcher - nauczyciel muzyki i jednocześnie dyrygent szkolnej orkiestry jazzowej. Jazz jest na ekranie obecny bez przerwy i jest równorzędnym głównym bohaterem. Nie mówcie teraz - nie lubię jazzu i ten film jest nie dla mnie! Nie, bo ta muzyka musi się podobać i podoba się, wchodzi w uszy jak nóż w masło; a ja wcale nie znam się na muzyce, a na jazzie to już nic a nic. Szczerze mówię: można wpaść w trans słuchając tego, co oni tam grają i co się tam dzieje; wpadłam i zawiesiłam się gdzieś w przestrzeni na blisko dwie godziny.
Bo akcja filmu w połączeniu z muzyką zapierają dech w piersi.
Sadysta, to delikatne określenie tego nauczyciela, Fletcher jest mściwym wstrętnym typem, aż ciarki po plecach latają na wspomnienie, ale jest jednocześnie muzykiem o absolutnym słuchu. I właśnie przez tego genialnego nauczyciela muzyki Andrew zostaje zaproszony do szkolnej orkiestry, najlepszej w Nowym Yorku,  więc skoro najlepsza, to nie  może obniżać poziomu jakimkolwiek słabszym brzmieniem. Andrew jest szczęśliwy z wyróżnienia, wyrzeka się normalnego nastoletniego życia, żeby sprostać wyzwaniu grania w najlepszej jazzowej orkiestrze. Ach, co się tam dzieje!


Ciągle strach spinał moje mięśnie stalową obręczą, że coś się nagle w tej szkole jeszcze straszniejszego wydarzy, a działy się tam już rzeczy, na widok których gotowała się krew pod skórą....
Przypadek sprawił, że w późniejszym czasie Andrew spotkał się z Fletcherem na gruncie prywatnym i nauczyciel przyjaźnie wyjaśnił mu swoje metody, a Andrew zrozumiał i wybaczył. Zagrali razem i.... aż palce mnie świerzbią, żeby opowiedzieć cały film, ale nie mogę, jeżeli zechcecie go obejrzeć, to zepsułabym wszystko wygadaniem się.
Nie będą to zmarnowane dwie godziny poświęcone na ten film,  potem wraca się do własnych spraw, sprowadza je do właściwych rozmiarów i nadaje realną wartość. Jaki wszystko ma prawdziwy sens?
Film jest rewelacyjny i przecudowny.


Żeby nie było do końca w dramatycznym stylu, to będzie żart dla rozluźnienia atmosfery:

Przesłuchanie do akademii muzycznej.
Przychodzi skrzypek, prowadzący gra mu dźwięki, na co skrzypek perfekcyjnie odpowiada:
- as, fis, gis, d, cis, a,
Następnie przychodzi pianista, efekt ten sam, wszystkie dźwięki bezbłędnie odgadnięte.
W końcu przychodzi perkusista, prowadzący gra mu dźwięk.
- Hm... można jeszcze raz? - pyta perkusista.
Prowadzący gra jeszcze raz ten sam dźwięk. Na co perkusista:
- Kurde, nie wiem. Fortepian?